قلم

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :

وزیر امور خارجه کشورمان سخنان جان کری همتای آمریکایی خود در شورای روابط خارجی را «اشاراتی ناقص به برخی نکات مطروحه در مذاکرات» خواند و به آن پاسخ داد.

رهبر انقلاب در دیدار کارگزاران در روز عید فطر فرمودند که مسئولان نظام به مصالح و منافع ملی توجه بکنند و با توجه به آن، متن وین را جمع‌بندی بکنند. ملاک این بررسی منافع ملی و اینها چه چیزهایی هست؟ یا اینگونه سئوالم را بپرسم که آیا ممکن است جمهوری اسلامی ایران به توافق بد به دلیل یک مصلحتی رضایت بدهد؟
به هیچ وجه! توافق بد یک امری است که هیچ شخص و مسئول عاقلی زیر بار آن نخواهد رفت. چندی پیش مقام معظم رهبری (مدظله العالی)  هم اعلام کردند این حرف آمریکایی‌ها که دنبال توافق خوب هستند، حرف درستی  است و ما هم همین را قبول داریم. منتها آنها دنبال مقاصد توسعه‌طلبانه‌ی خودشان هستند و ما دنبال حفظ منافع ملی خودمان. آنها گفتند زیر توافق بد نمی‌روند؛ از نظر آنها بد یک تعریفی دارد و از نظر ما بد تعریف دیگری. در این کلمه به ظاهر مشترک هستیم اما هر کدام یک چیزی را قصد می‌کنیم. ما می‌گوییم توافق بد توافقی است که اولا هسته‌ای را از ما بگیرد دوم: ما را در توسعه و تحقیق یعنیR&D محدود کند، سوم: در امکانات دفاعی ما تاثیر سوء بگذارد، چهارم: ما را از اینکه تبادلات آزاد اقتصادی و مالی با دنیا داشته باشیم محروم نماید، پنجم: ما را محروم بکند از ارتباطات علمی، تکنولوژیکی و فناوری با جاهای دیگر دنیا و دیگر آن که در رابطه با آینده‌ی ایران که یک آینده‌ی رو به جلو و پیشرفت است مانع ایجاد بکند. توافق بد یک چنین مشخصاتی را دارد.

آنچه که به صورت اولیه می‌دانیم این است که دستورالعمل مذاکره‌کنندگان ما همین هست که تن به مواردی  ندهند که موجب توافق بد برای کشور و منافع ملی ما بشود. ملاک مراجع قانونی که در داخل کشور این جمع‌بندی را بررسی می‌کنند نیز همین است که این ویژگی‌های منفی را نداشته باشد. لیکن  بالاخره در گفتگوها موضوع بده و بستان وجود دارد، یعنی در گفتگوهای سیاسی بین کشورها یا مجامع یا طرف‌های عضو1+5، توافق خوب این هست که ما تلاش کنیم حداکثر منفعت را در این تبادلات و در این توافقنامه‌ها برای ملت ایران داشته باشیم و به یک جمع بندی مثبتی برسیم. بدین ترتیب بنده بار دیگر تاکید می‌کنم که به هیچ ‌وجه جمهوری اسلامی ایران زیر بار توافق بد نمی‌رود. این ملاک کلی کسانی است که این متن را بررسی می‌کنند که ببینند تصویب نمایند یا تصمیم دیگری اتخاذ کنند.
 
جمع‌بندی شما از عملکرد تیم مذاکره کننده چیست؟
اعضا تیم هسته ای و آقای دکتر ظریف را  بنده سی‌وچند سال است که می‌شناسم. ایشان با آن صلاحیت‌های خودش هم به لحاظ تدین، هم پایبندی به نظام جمهوری اسلامی ایران، و هم به لحاظ کارایی، در طول سال‌های بعد از انقلاب رشد داشته است. در بسیاری از مقاطع حساس کشور از جمله مذاکرات 598 و مذاکراتی که در رابطه با کشورهای منطقه داشتیم، جزء همکاران ما بوده است. اعضا تیم مذاکره کننده هم سال‌های طولانی در وزارت امور خارجه فعال بوده‌اند  و جزء مجرب‌ترین نیروهای بین‌المللی کشور بوده و هستند و هر کار و تلاشی را که می‌توانستند بکنند انجام داده‌اند. اگر کاری هم محقق نشده، یقینا بیش از این نمی‌توانستند انجام بدهند و  بنده که در این حوزه سال‌های طولانی فعالیت داشته و دارم تیم دیپلماتیک دیگری هم نمی‌شناسم که از این‌ها قوی‌تر باشند و  در انتخاب این گروه، انتخاب اصلح صورت گرفته است.

در عین حال، بدون تردید عملکرد این تیم دارای نقاط قوت و ضعف  هم هست ضمن آنکه  خود آنها هم مدعی نیستند که متنی که توافق کرده‌اند، ایده‌آل و بدون اشکال است. خوی مذاکرات و توافق نیز همین‌گونه است. توافق این‌گونه نیست که ما برویم یک چیزی را به طرف مقابل بگوییم و آنها هم قبول بکنند. باید بنشینیم، بحث بکنیم، چانه بزنیم و به یک حد وسط برسیم تا دو طرف به نوعی از آن رضایت داشته باشند. ای بسا به یک جایی می‌رسیم که آن طرف یک چیزی به مصلحتش هست و ما یک چیز دیگر، اما باید طوری به تفاهم برسیم که مرضی‌الطرفین باشد.

سیاست‌های ایران به هیچ وجه تغییری نمی‌کند. حمایت جمهوری اسلامی ایران از مبارزان منطقه با محور خط مقاومت همان هست که بوده، بلکه تقویت هم می‌شود. جمهوری اسلامی ایران مصمم است که به دولت و مردم عراق در مبارزه با تروریسم، چه تروریست‌های افراطی و چه تروریست‌های میانه (به تعبیر آمریکایی‌ها) کمک کند.

این متن اخیر را هم که من بررسی اولیه کردم، بدون اشکال نیست، نقطه‌ضعف‌هایی دارد اما در این تردیدی ندارم که آنها همه‌ی سعی و تلاش خودشان را برای احقاق حقوق و منافع ملی ایران به کار برده‌اند.
 
عملکرد رسانه‌ای آمریکایی‌ها را بعد از توافق چگونه ارزیابی می‌کنید؟
بعضی از اینها همان طرح‌های شیطانی خودشان را دارند. یعنی از رسانه به عنوان یک اسلحه علیه رقبا و مخالفین خودشان بهره می‌برند. خود رسانه یا جنگ رسانه‌ای یک بخشی از امکاناتی است که دشمن برای مقابله با ما در اختیار دارد. آنها امکانات رسانه‌ای‌شان از ما بیشتر است فلذا گاهی حرف‌هایی هم در رسانه‌های آنها زده یا نوشته می‌شود که مورد اعتراض طرف ایرانی قرار می‌گیرد. یعنی این را به‌عنوان ابزار استفاده می‌کنند و بیش از اینکه هدفشان این باشد که یک مطلب عادلانه و حقی را ترویج کنند دنبال این هستند که از این ابزار در جهت منافع خودشان استفاده کنند.
 
بر این اساس، فعالان رسانه‌ای جمهوری اسلامی ایران خوب است چه پیامی را در فضای کنونی دنبال کنند؟
جمهوری اسلامی ایران بدون تردید کارایی‌اش در صحنه‌ی بین‌المللی کارایی بالایی است و کمتر از بعضی از اعضای 1+5 نیست. در منطقه که هیچکدام از کشورهای 1+5 اقتدار جمهوری اسلامی ایران را ندارند و  جمهوری اسلامی ایران نقطه قوت‌های فراوان و بی‌شماری را در اختیار دارد. جمهوری اسلامی ایران می‌تواند تصمیم بگیرد که این موافقنامه را تایید یا رد بکند. یعنی آنهایی که مشورت می‌کنند اگر به این نتیجه رسیدند که این مصلحت نیست، ردش می‌کنند و این اقتدار را دارند که رد کنند. اگر هم دیدند به مصلحت ملی هست تاییدش می‌کنند. بنابراین فعالان رسانه‌ای یادشان نرود که جمهوری اسلامی ایران یک کشور مقتدر و تأثیرگذار در صحنه بین‌المللی است که حرف اول را در منطقه می‌زند. در تاریخ معاصر سابقه ندارد که یک کشوری در حد و اندازه جمهوری اسلامی ایران (که البته از نظر ما ظرفیت جمهوری اسلامی ایران خیلی بالاتر از این هست که تا به حال نشان داده شده)، در یک طرف میز مذاکره باشند و شش کشور قوی که قوی‌ترین کشورهای دنیا هستند در طرف دیگر باشند. در عین حال، ایران هیچ‌گونه احساس کمبود یا هراسی از مذاکره‌ی با این قدرت‌ها نداشته باشد.

یقینا این موضوع و قدرت و توانایی  نیز ملهم از تفکر انقلاب اسلامی و ایجاد روحیه‌ی خودباوری و عزت نفس است که با رهبری حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای (مدظله‌العالی) و با اقتدار و درایت در حال حرکت و توسعه است و بر اقتدار جمهوری اسلامی ایران روز به روز افزوده می گردد.

عصر ایران - در آستانه تصویب قطعنامه جدید شورای امنیت درباره ایران که طبق آن ، تمام قطعنامه های تحریم ایران طبق فرایند تعریف شده در توافق وین، لغو می شوند، صدا و سیما و برخی جریان های "ناخشنود از نفس راحت ملت" سعی دارند با تحریف مفاد این توافق و با جادوی تلویزیون و رسانه ، کام مردم را تلخ و کار بزرگ دیپلمات های ایرانی را کوچک و حاشیه دار معرفی کنند.

محور اصلی این تلاش ها نیز مکانیزم بازگشت خودکار تحریم هاست که روش آن در انتهای متن توافق وین، آمده است.

در این باره نکاتی چند قابل توجه و تأمل است:

1 - دلواپسان که گویا بعد از تغییر معاونت سیاسی صدا و سیما ، جای خود را در رسانه ملی(!) محکم تر کرده اند، گویا متن توافق و 5 ضمیمه آن که شامل لغو تحریم های ایران، لغو قطعنامه های  1696 (2006)، 1737 (2006)، 1747 (2007)، 1803 (2008)، 1835 (2008)، 1929 (2010) و 2224 (2015)شورای امنیت علیه ایران، از سرگیری ارتباطات بانکی و بیمه ای ایران با جهان، تعهد به پرداخت وام های بلاعوض، خدمات مالی و وام های ترجیحی به دولت ایران، خرید محصولات نفت و پتروشیمی ایران،عرضه اسکناس دلار آمریکا به دولت ایران، فروش هواپیما به ایران، به رسمیت شناخته شدن مکتوب حق غنی سازی ایران در حدود صلح آمیز و نظارت بر آن و ...  است را نمی بینند و تعمداً یادشان می رود که این برای اولین بار در تاریخ روابط بین الملل و شورای امنیت است که این شورا، قطعنامه های لازم الاجرای خود را پیش از اجرا توسط کشور محکوم یا بدون مداخله نظامی یا تغییر رژیم، لغو می کند.

آنها هیچ کدام از این امتیازات را که برای واو به واوش ، دیپلمات های ما جنگیده اند و چانه زنی کرده اند نمی بینند و مدام دارند این موضوع را در بوق و کرنا می کنند که ایها الناس! طبق توافق، امکان بازگشت تحریم ها وجود دارد.

2 - وقتی تحریم نبودیم، ما را تحریم کردند؛ پس به طریق اولی، بعد از لغو تحریم ها، باز هم امکان بازگشت تحریم وجود دارد. این موضوعی کاملاً بدیهی است و نیازی به این همه جار و جنجال ندارد.
هنر دیپلمات های ما این بود که توانستند پروسه لغو تحریم های چند ساله را از طریق مذاکره با قدرت هایی که هر کدام، ساز خودشان را می زدند، کلید بزنند. ضمن این که برای از سر گیری مجدد تحریم ها، ساز و کاری را توافق کنند تا تحریم مجدد ایران به این سادگی ها میسر نباشد.

دلواپسان در رسانه های خود این بند از توافق را این گونه بیان می کنند: هر گاه یکی از اعضای 1+5 اعلام کند که ایران به تعهداتش عمل نکرده است، جلسه شورای امنیت تشکیل می شود و در صورتی که ادامه لغو تحریم ها را تصویب نکند، قطعنامه های تحریمی مجدداً فعال می شوند.
این روایت در حالی بیان و به خورد مردمی که اکثرشان متن توافق را نخوانده اند داده می شود که بخش های میانی این پروسه را که سه لایه پیچیده حقوقی دارد را سانسور می کنند و به مردم نمی گویند که مکانیزم حاضر باید از کانال های کمیسیون مشترک، وزرای خارجه و هیأت مشورتی بگذرد که پروسه ای سیاسی و حقوقی است.

بله! اگر 1+5 متعهد می شد که از این به بعد ایران را تحریم نخواهد کرد خیلی خوب می شد ولی قرار بر رویا پردازی و "اگه می شد چی می شد" نیست. ما درباره یک عرصه واقعی ، پر تضاد و بسیار جدی سخن می گوییم.

ضمن این که در متن توافق آمده است اگر تحریم ها هم از سر گرفته شود ایران نیز به تعهداتش پایبند نخواهد ماند و فعالیت های هسته ای را فراتر از توافق انجام می دهد.
قاعدتاً کشورهای 1+5 که تمام همّ و غم شان این بود که فعالیت هسته ای ایران نظام مند و شفاف شود و برای این منظور، 12 سال با ایران مذاکره کردند، تمایل نخواهند داشت که ایران به بهانه تمدید تحریم ها، فعالیت های هسته ای غیرشفافی را در پیش بگیرد.
هر چند که در گذر زمان و در عالم سیاست، نمی توان هیچ اتفاقی را مطلقاً ناشدنی انگاشت.

3 - به فرض که تحریم ها بعد از چند ماه یا چند سال بازگشتند - که امیدواریم چنین نشود - آیا چند ماه یا سال تنفس کشور در فضای غیر تحریم برای کشور خوب است یا استمرار وضعیت تحریم ها تا زمان نامعلوم؟

4 - باز فرض کنیم که تحریم ها بازگشتند و برگشتیم به نقطه قبل از توافق. آیا این نقطه، مطلوب جریان دلواپس نیست که این همه از توافق حاصل شده ابراز ناراحتی می کند؟ پس چه می گویند؟
به راستی چرا خود آنان در زمانی که عهده دار مذاکرات بودند، کاری برای لغو تحریم ها نکردند ولی اینک همان ها ، داد و قال راه انداخته اند که ممکن است تحریم ها برگردد؟!

5 - دلواپس ها که می گفتند قطعنامه های شورای امنیت کاغذ پاره است ؛ چه شده است که از بابت بازگشت احتمالی آن قطعنامه ها - که معلوم نیست بازگردند یا بازنگردند - ابراز نگرانی می کنند؟ چند کاغذ پاره که این همه دلواپسی ندارد!

6 - در مجموع ، امکان تحریم ایران همواره وجود دارد، چه توافق وین باشد و چه نباشد.
اما نکته مهم و حیاتی این است که جمهوری اسلامی باید انتخاب می کرد: یا تحمل تحریم ها یا توافقی در ازای دادن برخی امتیازات. کما این که رهبر انقلاب نیز اصل عقلانی دادن امتیاز در برابر خروج از وضعیت تحریم را صراحتاً تأیید کردند.
جمهوری اسلامی، خردمندانه گزینه توافق را برگزید و در عین حال این حق را به طور مکتوب برای خود ثبت کرد که تحریم مجدد، مساوی خواهد بود به لغو تعهدات ایران در وین.

مخلص کلام این است که حتی در فرض بازگشت تحریم ها، به نسبت وضعیت امروز، چیزی از دست نداده ایم ولی اگر توافق به خوبی اجرا شود، گشایشی بزرگ در وضعیت ایران ایجاد خواهد شد.

7 - توافق وین ، آغاز یک راه جدید برای ایران در عرصه بین المللی است. اجرای کامل توافق، جز با بهبود عزتمندانه روابط ایران با قدرت های جهان میسر نخواهد بود چرا که نمی توان مخاصمه کرد و در عین حال از طرف تخاصم انتظار نیکی داشت.

 این را مقامات جمهوری اسلامی به خوبی می دانند و هوشمندانه راه جدید را انتخاب کرده اند، راهی که حسن اجرای توافق وین و مهم تر از آن ، پیشرفت همه جانبه کشور در عصر جدید، از آن می گذرد. این ارتباط جدید با جهان، منشأ اصلی دلواپسی جریان هایی است که حیات خود را در رکود همه جانبه کشور تعریف کرده اند؛ آنها می دانند در فضای آزاد رقابتی، دیگر خبری از رانت های نجومی و دکل های نفتی نخواهد بود و باید مانند بقیه مردم ایران، کار کنند. کار کردن بعد از سال ها بی تحرکی و عادت به سهل خوری، البته بسیار سخت است!

چند و چون مذاکرات هسته ی

مذاکراتی که موافقان و مخافان خود را دارد، مذاکراتی که آینده کشور تا حدودی به آن گره خورده است تاریخ از این گونه مذاکرت بسیاری را در خود دیده است، از مذاکرات با برد یک طرفه گرفته مثل آمریکا و ژاپن بعد از حمله اتمی آمریکا به ژاپن ویا مذاکرات ترکمنچای ایران،  تا مذاکرات برد- برد مثل ممنوعیت اشاعه سلاح های هسته ای بین کشورهای هسته ای و مذاکرات ملی کردن نفت و مذاکرات هسته ای ایران که این روزها در جریان است، هر چند مخالفین این مذاکرات را نا امید کننده بدانند و آن را به دادن ا متیاز به طرف مقابل تعبیر کنند چه از جانب افراطیون در داخل کشور و به اصطلاح دلواپسان داخلی چه از طرف دلواپسان حامی آمریکا در داخل و خارج آمریکا که مذاکره کنندگان خود را به دادن امتیاز به ایران متهم می کنند (لابی صهیونیسم) در هر حال مذاکراتی است که در این تاریخ کشور ما اتفاق افتاده چه به اصطلاح بعضی آنرا خیانت بدانند و چه آنرا یک پیروزی بدانند در هر حال کاری است که با توافق تمام سران نظام تحقق پیدا کرده است و نه به یک جناح وا بسته است و نه به یک گروه، کاری است که حتی می توان مردم ایران را عامل تحقق آن دانست چرا که با انتخاب خود دولتی را سر کار آوردند که با مهارت خود و قدرت چانه زنی به جای شاخ و شانه کشیدن توانست با همدلی و همراهی تمام مسئولان و سیاسیون و مردم به سمت این توافق پیش برود.

البته در این جا لازم است به تمام نیروهای درگیر بخصوص خط مقدم دیپلماسی خسته نباشید گفت که چه به سرانجام برسد و چه نرسد زحمات آنان مایه تقدیر و دلگرمی تمام ملت ایران است، بجز کسانی که تمام حقیقت را در خود و افکار خود دیده و همیشه دلواپس بوده اند،در هر حال این توافقات و مذاکرات مثل دیگر توافقات ممکن است به سر انجام خوبی برسد و ممکن است به سر انجام نرسد، اما تلاشها را نباید نادیده گرفت.

در صورت سقام و محکم شدن این توافق ایران بسیاری از بودجه های خود را تا قبل از این هزینه دفع تبلیغات بر علیه کشورمان می کرد به اموری دیگر اختصاص خواهد داد تا بتواند ثبات و جایگاه بیشتری در خاورمیانه پیدا کند. هر چند سرمایه های بلوکه شده ایران که به ناحق بلوکه شده بودن به کشور باز خواهند گشت . ایران به لطف خدایی و با تدبیر مسئولان در خاورمیانه جایگاه بهتری نسبت به کشورهای دیگر دارد که اگر این توافقات قطعی شود می توان گفت جایگاه بهتری نیز پیدا خواهد کرد، علاوه بر اینکه قدرت اقتصادی ایران با بازگشت سرمایه های به ناحق مسدود شده ایران و سرمایه های سایر سرمایه گذاران داخلی و خارجی بتواند کشوری قدرتمند تر از گذشته در سطح اقتصاد و سیاست گردد. هر چند در این بین کارشکنی همسایه ها و سایر قدرتهای فرا منطقه ای نیز ابعاد تازه تری به خود می گیرد، اما همانطور که با تدبیر و امید از این مرحله گذشتیم به مرحله دیگر نیز خواهیم رسید به امید خداوند.

اما اینکه این مذاکرات را و رفع تحریم ها را راه کار اصلی برای پیشرفت کشور بدانیم چنین نیست، چرا که با رفع تحریم ها تازه کشور ما به ده سال یا دوازده سال قبل برخواهد گشت که آن زمان نیز مشکلات اقتصادی همچنان پا بر جا بود، لذا این توافقات زمینه را برای آسان تر شدن مشکلات اقتصادی و سیاسی کشور فراهم می کند نه اینکه مشکلات را رفع نماید. به توافق رسیدن ما با کشورهای مطرح دنیا که تنها خود را صاحب هر حقی می دانند و خوی استعماری در نهادشان نهفته است به معنای حل شدن تمام مشکلات ما و برادر شدن آنان با ما نیست بلکه باید مواظب بود تا در دام دیگر آنان نیافتیم، و با برنامه ای دقیق دنیای پیش روی خود را آباد تر از قبل بسازیم، اما اینکه عده ای از بی اعتمادی نسبت به کشورهایی که خصیصه اشغالگری و دزدی و چپاول در ذات آنان است صحبت می کنند جای شکی نیست، حال باید دید آیا با بی اعتمادی که ما داریم اگر این توافقات نیز تحقق پیدا نکند آیا ما به مقصد خود خواهیم رسید؟ یا تا حالا که مذاکره ای نبوده آیا توانستیم به خواسته خود برسیم؟ یا اینکه باید از یک سوراخ دوبار گزیده نشویم و به جای مناظرات به مذاکرات روی آورده و آن را تقویت کنیم، مگر نه این است که هر عاقلی از تجربه جدید برای برداشتن موانعی که تجربه های ناموفق نیز در آن وجود داشته استقبال می کند؟ پس این که زمانی خوی استکباری استکبار گل کرده و به توافقات پشت کنند، برای ما هم وجود دارد اما آیا نباید طبق فرمان قرآن که فرموده اگر دشمنان به شما پیشنهاد صلح دادند شما هم بپذیرید عمل کنیم؟

سر آمد آنکه این مذاکرات که به توافق برسد بر همه لازم است از آن حمایت کرد، تا بتوانیم کشورمان را به سوی تعالی و توسعه از راهی دیگر هدایت کنیم و خود را برای کمینگاه های بعدی آماده نماییم، توافق ممکن است زمانی شکسته شود چرا که هیچ توافقی پایدار نخواهد بود اما چرا زمینه را فراهم نکنیم که اگر زمانی هم شکسته شود ما تا آن زمان خود را مجهز تر نماییم، چرا به خود مان این فرصت ندهیم که با تغییر تاکتیک و استراحت در منزلگاهی، برنامه کامل تری برای منزلگاه بعدی آماده نماییم؟ به امید روزی که بتوانیم قدرت جمهوری اسلامی را جهانی کرده و با تکیه بر اعتقادات و اقتصاد و سیاست قوی الگویی باشیم برای تمام جوامع فقیر در بعد اقتصاد و الگویی باشیم برای تمام جوامع در بعد اعتقاد و جمع بین سیاست و دین و سیاست و اخلاق. 

الهی اعطنی السعة فی الرزق و الامن فی الوطن، قرةالعین فی الاهل و المال و الولد، و المقام فی نعمک عندی و الصحة فی الجسم و القوة فی البدن و السلامة فی الدین...یعنی خدایا گستردگی رزق بر من عطا کن و کشورم را امن بگردان و اهل و مال و منالم را نور چشمم بگردان و نعمت برای من باشند و صحت در جسم و قوت در بدن و سلامتی در دین عطا بفرما

این دعا قسمتی از دعای ابوحمزه ثمالی است که این شب ها از باب ثواب داشتن در بیداری آنها روایات بسیار آمده است. این شب ها که شب های قدر محسوب می شود، شب هایی که به تعبیری تقدیر انسانی در آن ها نوشته می شود، با گریه و زاری می توان در آن تأثیر گذاشت و تقدیر را به نفع خویش مقدر سازیم، دعا و مناجات در این شب ها با هزاران شب برابری می کند، و این اصطلاح معروف را که یک شب هزار شب نمی شود باطل نموده و یک شب را معادل هزار ماه می گرداند. ماه رمضان دارای خصوصیات بسیاری است از جمله ماه نزول قرآن و خیر و برکت آسمانی و معجزه خاتم پیامبران، ماهی که شب قدر در آن واقع است و ماهی که دست و پای شیطان غل و زنجیر می شود، البته برای آنانی که دلی در گروه حضرت حق داشته و سو سویی از نور در دل آنان می زند تا جراغی پر نور گردد، و این با دل سراپا تقصیری چون من همخوانی نخواهد داشت. 

شب قدر شب راز و نیاز و تضرع به درگاه حضرتی است که حضور و حاضر و ناظر به وجود او قیام است و قائم، به امر او بر پهنه گیتی پرچم می افشاند. شب قدر شبی است که اوج دلداگی و چاپلوسی باید در محضر خالق داشت تا عقد چاپلوسی را به جامعه نکشاند و سبب شرک نگردانیم، این شب ها چشم های اشک باید در کویر دلیها مثمر ثمر واقع شود، طوفان دل چنان بغرد که دل کویری را به لرزه در آوده باران اشک جاری سازد. تضرع و خاری درمقابل خالق چنان باشد که تقدیر را آن گونه که دعا می کنیم گرداند.

اما در این بین و زمانه که طوفان جاری است نباید اتحاد امت اسلام و حاکمیت عقلانیت و معنویت را بر جامعه اسلامی با ظهور امام عصر حاکم بگرداند.

کشورهای اسلامی را از هر گونه تفرقه و برادر کشی در امان بدارد و شر افراطیون داعشی و وهابیت و القاعده و طالبان را از سر مسلمین جهان کوتاه بگرداند.

مریض ها را شفای عاجل و گرفتاران را رفع گرفتاری بفرماید

دشمنان اسلام را شرشان به خودشان برگرداند

مذاکره کنندگان هسته ای که نیروهای خط مقدم معروف شده اند را در این مذاکرات پیروز بگرداند.

جامعه اسلامی ایران را هر چه بیش از قبل با اتحاد و همدلی به سوی پیشرفت هدایت نماید.

خدمت گذاران به اسلام و جمهوری اسلامی و ملت ایران را محفوظ بدارد.

کشورهای اسلامی را مخصوصا عراق و سوریه و یمن و فلسطین را به آرامش کامل برساند. 

در این شبها باید بر امیری گریست که عده ای از خدا بی خبر قربتا الی الله!!!! او را در شب قدر به شهادت رساندند تا نوادگان و حشیشان این روزها مسلمین را در سراسر دنیا به جرم دوست داشتن آن امیر و به جرم توهین نکردن به آن سالار و به جرم اینکه اسلام را مثل آنان و حشت انگیز نمی خوانند به خاک و خون کشیده شوند. شجربه خبیثه ای که بنیانش را خوارج و خشکه مقدسها گذاشتند و حال وحوشی چون داعش آبیاریش می کنند.

متن کامل این نامه که در وبسایت مطهری منتشر شده، بدین شرح است:
 
آیت‌الله صادق لاریجانی دامت برکاته
رئیس محترم قوه قضائیه

با اهداء سلام و آرزوی توفیق بیشتر برای جناب‌عالی و همکاران محترمتان، در نطق اخیرتان در همایش بزرگداشت هفته قوه قضائیه نقاط مثبت، فراوان بود از جمله تأکید بر اصالت فرهنگی انقلاب اسلامی و اقامه شریعت اسلام و احکام الهی در جامعه، اما آنچه که توجه اینجانب را به خود جلب کرد تحلیل منطقی‌تر جناب‌عالی درباره فتنه سال 88 بود که می‌تواند فتح بابی برای حل و فصل این معضل اجتماعی باشد. فرموده‌اید: «من نمی‌خواهم بگویم که آنها که اعتراض را شروع کردند قصد کودتا و براندازی داشتند اما بستری را فراهم کردند تا افراد ضد انقلاب که علیه ولایت فقیه فریاد می‌زدند بر این بستر سوار شوند.» در جای دیگر فرموده‌اید: «من نمی‌خواهم اتهام کودتا را متوجه کسانی کنم که اعتراض کردند یا مردم را به اعتراض دعوت کردند. آنها شاید دنبال اعتراض صرف بودند اما داشتند می‌دیدند که بر روی این اعتراضات یک جریان فاسد کشور را به آشوب می‌کشاند…»

اگر این سخنان جناب‌عالی را در کنار اظهارات برخی دوستان نادان انقلاب بگذاریم که اساسا هیچ گونه اعتراضی را در جمهوری اسلامی به رسمیت نمی‌شناسند و هر اعتراضی را مخالفت با اصل نظام جمهوری اسلامی تلقی می‌کنند و می‌گویند اعتراضات سال 88 برای براندازی نظام بود و با آمریکا و انگلیس و اسرائیل هماهنگ شده بود، می‌بینیم سخنان شما نوری است در ظلمت بی‌انصافی‌ها و کینه‌جویی‌ها و گشودن راهی است برای پایان دادن به این ماجرای تلخ که کیان انقلاب اسلامی را تهدید می‌کند.

جناب‌عالی در واقع همسو با قانون اساسی حق اعتراض مدنی را به رسمیت شناخته‌اید و سران معترضان را به قصور یا تقصیر در بهره‌برداری کسانی متهم کرده‌اید که اساسا اعتقادی به نظام جمهوری اسلامی ندارند و از هر فرصتی برای براندازی آن استفاده می‌کنند. این مطلبی است که مورد اتفاق اکثریت قاطع سیاسیون و ملت ایران است و می‌تواند گام اول و پایه‌ای برای خاتمه دادن به این پدیده ناهنجار اجتماعی باشد.

گام دوم و پایه دیگر حل و فصل این موضوع این است که به مقدمات و علل قصور یا تقصیر آن دو نفر بپردازیم. چه شد و چه رفتارهایی از طرف مقابل سر زد که دو شخصیت باتجربه سیاسی و علاقه‌مند به انقلاب و نظام و رهبری دچار آن قصور یا تقصیر شدند؟ اگر سهم همه اطراف فتنه سال 88 مشخص و عدالت بدون هرگونه مصانعه و ملاحظه‌کاری اجرا شود، شاهد خواهید بود که آن دو محصور نیز به خطاهای خود در آن فضای هیجانی اعتراف خواهند کرد و گام بلندی برای حل این مشکل برداشته خواهد شد. اما اگر همه را مبرا از خطا بدانیم و خطای افراد و نهادهایی را که زمینه فتنه را فراهم کردند نادیده بگیریم و فقط آن دو نفر را مقصر بدانیم و بگوییم تنها راه حل این است که آنها توبه کنند، قطعا چنین اتفاقی نخواهد افتاد و فرضا اتفاق بیفتد وجدان جامعه را آرام نخواهد کرد زیرا براساس عدالت نیست. آنچه که روح و وجدان جامعه را قانع و آرام می‌کند اجرای عدالت درباره همه طرفهای آن ماجراست و البته جرم این طرفها متساوی نیست.

از آن مقام محترم انتظار داریم که این گام دوم را نیز با صلابت بردارند و افتخار حل این معضل را که نیروهای اجتماع را به هدر داده و می‌دهد به نام خود ثبت نمایند. از خدای متعال توفیق الهی برای جناب‌عالی مسئلت می‌کنم.

با تقدیم احترام
علی مطهری