قلم

الهی من لی غیرک (خدایا جز تو ندارم)
گویند بایزید (بسطامی)عارف زمان خویش بود روزی در حال مکاشفه با خدا صحبت می کرد که خداوند گفت بایزید می خواهی درونت را عیان کنم تا هیچکس  مرید تو نشود و مریدانت از تو بگریزند ؟
بایزید گفت خدایا می خواهید آن صفت رحمانیت  خاصت را برای مردم بیان کنم تا دیگر کسی تورا به امید آن رحمانیت اطاعت نکنند؟

این مطلب را شهید مطهری در نقد سخنان راسل می
آورد که در فلسفه سیاسی می گوید انسان چون نفع طلب است پس تازمانی که احساس می کند
که دیگران به او ضرر بزرگتری می زنند باید اخلاق را رعایت کند یعنی اگر به جایی
رسید که مطمئن شد کسی دیگر توان ضرر رساندن به او را ندارد می تواند هر کاری دلش
خواست انجام دهد(البته راسل این قاعده را هم مطرح می کند که درهر صورت دست بالای
دست وجود دارد .در عین حال که استاد مطهری این مطلب نقل شده را از بایزید افسانه
می داند نه واقعیت.اما نکته ای که مرا بیشتر به خود جلب کرد این بود که ،به راستی
خداوند دو صفت دارد که می تواند مرا برای همیشه امیدوار نگهدارد و آن دو 1- ستار
العیوب بودن ذات حق است

2- رحمانیت حضرت حق

صفت انسان هم معمولا بر منفعت طلبی و اینکه تنها خودش است که خودش را می شناسد نه اعمال و ...

وسلام
به امید روزی دیگر با خدا بودن