قلم

برای پاسخ‌گویی به این سوال و رفع ابهام در خصوص تناقض گفتار دولت و حامیان آن در موضوع مذاکره با آمریکا، سه فرضیه وجود دارد:

نخستین
فرضیه، متکی به روش <شناسایی نیمه پنهان> است که مورد علاقه بخشی از
اجرا کنندگان این سناریو می‌باشد. بر این اساس، عده‌ای در داخل ماموریت
یافته‌اند پرچم مخالفت با مذاکره را به دست بگیرند . این پرچمداری ،
گروه‌های متعصب در میان اصولگرایان را از وجود مخالفت قوی با مذاکره،
مطمئن خواهد ساخت تا آنها به تحرکی خاص و تخریب‌گر دست نزنند. مفهوم پذیرش
این فرض، آن است که مذاکره قرار است ا نجام شود و تنها بایستی زمینه آ‌ن
را به تدریج فراهم کرد تا این سوژه نیز به سوژه‌های کردان، رحیمی، مشایی و
سایر موضوعاتمورد اعتراض برخی تشکل‌های حامی اولیه دولت اضافه نشود.

فرضیه
دوم آن است که حضرات، دیگر اهمیت زیادی برای مخالفت‌های درون جناحی قائل
نیستند و تنها هدف آنها، ارسال این پیام به طرف آمریکایی است که
<مخالفت‌ها در ایران، بسیار سنگین است و تنها کسی که می‌تواند در
برابر"‌مخالفان پرنفوذ" ایستادگی کند – و این ایستادگی را توسط مشاور ارشد
خود، علنی نماید – احمدی نژاد است. پس فرصت را غنیمت بشمارید که اگر این
فر صت را از دست بدهید فرد دیگری نخواهد توانست با شما پای میز مذاکره
بنشیند.>

اما فرضیه خوش‌بینانه‌تری نیز در این موضوع وجود دارد.
این فرضیه مبتنی بر تجربیاتی می‌باشد که از رفتارهای گذشته احمدی‌نژاد و
برخی همکاران او، به دست آمده است. اگر این فرضیه، صحیح باشد علت
مخالفت‌های علنی در تریبون نماز جمعه و روزنامه وابسته به بیت‌المال،
ناامیدی از تمکین دولتمردان نسبت به سیاست کلی است که توسط عالی‌ترین مقام
نظام تعیین شده است. به عبارت دیگر، همانطور که در موضوع لغو حکم معاون
اول، تأخیر یک هفته‌ای در اجرای دستور، این رسانه‌ها و برخی تریبون‌ها را
به علنی ساختن موضوع، وادار کرد احتمالا این بار نیز تشخیص بعضی از مقامات
و رسانه‌های اصولگرا بر این بوده است که پالس‌های ارسالی برای مذاکره بـا
طرف آمریکایی‌، فاقد عنصر عزتمداری بوده است. این موضوع، به صراحت در نطق،
مصاحبه یا اظهارنظر تعدادی از نمایندگان اصولگرای مجلس مورد اشاره قرار
گرفت. اما علی‌رغم همه هشدارها و اظهار نگرانی‌ها، ‌‌ظاهراً مسئولان
دولتی، حاضر به اصلاح روش خود نشده‌اند. همین مسئله تقویت‌کننده فرضیه سوم
در این موضوع است که به موجب آن، تعدادی از رسانه‌ها و تریبون‌داران،
ناچار به افشاگری و علنی‌سازی مخالفت با نحوه فعلی مذاکره شده‌اند تا
دولتی‌ها را تحت فشار قرار دهند.البته نباید گمان کرد که این فشارها،
تاثیری بر دولت و حامیان ویـژه آن مـی‌گـذارد. زیـرا علـی‌رغم آنـکه دو
تریبون نزدیک به نهادهای عالی نظام تلاش می‌کنند با <آبروداری>
موضوع را جمع و جور کنند تعدادی از دولتی‌ها بر ادامه سیاست‌های خود
پافشاری دارند.