قلم

خـاک نشینــان عشـــق 

آتــــش عشقم بسوخت خـــرقه ی طاعات را               سیـــــل جنــون در ربــــود رخـــت عبــادات را

مسئله عشق نیست در خـور شـرح وبیــــــان             بـــه کــه ، به یـک سو نهنــد لفظ وعبــارات را

دامن خلوت زدست کی دهد آن کس که یافت              در دل شــــب های تــــار ذوق منـاجـــــات را

هــر نفســم چنـگ ونــی از تو پیامـــی دهـــد              پـــی نبــرد هـــــر کســی رمـــز واشــارات را

جـای دهیــد امشبــم مسجدیـــان تـا سحــــر              مستــم و گـــــــم کــرده ام راه  خـرابـــــات را

دوش تفـرّج کنـان خوش زحـــرم تا بـــه دیـــــر              رفتــم وکــــــردم تمـــام سیــــــر مقامــــات را

غیـر خیــالات نیسـت عالــــــم و مـا کــرده ایـم             از دم پیــــــــرمغــــــان رفــــــــع خیـــــالات را

خـاک نشینــان عشـــق  بــی مــدد جـبرئیــــل              هــر نفسی می کننــد سیـــر سمــــاوات را

در سـر بازار عشــق ، کس نخـــرد ای عــزیـــز               از تــو به یک جو، هـــزار کشف وکرامـــات را

« وحدت » از این پس مده دامن رندان ز دست               صــرف خرابــات کـــن جمله ی اوقـــــــات را

از دیوان وحدت کرمانشاهی

(طهماسب قلی خان کلهر)