قلم

به نام نامی حق

جامعه ی بی هدف و بی برنامه معضلی است برای تمام گروهای اجتماعی که در این بین البته کسانی بیشترین ضربه را خواهندخورد که سر در گرو کتاب و تحقیق دارند، و ضربه ها بر کسانی خورد کننده خواهد بود که جز به دنبال روزی روزانه خود دویدن چیزی عایدشان نخواهد شد.

جوامع هر کدام به نحوی به افراد همان جامعه پیشرفت یا پسرفت خود مدیونند، و جامعه شهری ما هم از این امر استثنا نیست، نگاهی که نگارنده به این موضوع دارد نگاهی سر انگشتی و بدون سند و مدرک است اما گاهی عرف جامعه بهترین سند و مدرک خوا هد بود تا بتوان گزارشی در خور توجه از آن ارائه شود.

نگاهی به جامعه شهری کرمانشاه و دیگر شهرهای کشور از اموری حکایت دارد که نمی توان به راحتی از آن گذشت و احتیاج به مدرک و مستنداتی هم ندارد ، وقتی مقایسه جامعه دانشگاهی شهر و استانمان با جامعه دانشگاهی سایر کلان شهرها داریم از نبود رتبه ای که در خور دانشگاهمان باشد حکایت می کند، هر گاه بحث از کلانشهر می شود اولین چیزی که مطرح می کنیم از کلانشهر بودن کرمانشاه بحث به میان می آید. در این نوشتار نه قصد بر آن است تا عدم کارایی مسئولان و اندیشمندان و اساتید محترم فن را در تمام رشته ها به رخ بکشیم و نه قصد بر آن است که گروهی را مقصر اعلام گردد. بلکه نکته ضعفی است که تک تک افراد جامعه خویش در آن دست داشته و برای اصلاح آن نیز تک تک افراد وظیفه دارند، و البته هر کسی به اندازه توان ومسئولیت خود، ممکن است یک فرد تنها با خواند یک کتاب در هر فصل یا ماه یا یک مسئول با خواندن کتابهای مرتبط با حوزه کاری خود و مدیریت سایر افراد تحت سیطره او در یک اداره یا شرکت یا هر جایی دیگر.

پس قصد آن است که یک مشکل را در جامعه خود و با دستان خود در حد توان خود رفع نماییم و آن نیست مگر با همت تک تک افراد جامعه شهری خودمان، همه می دانیم وضعیت جامعه شهری کرمانشاه در سطح کشور از لحاظ دانشگاه و حوزه علمیه جزء اولین ها نیست، همه می دانیم که وضعیت تحقیق در استان نسبت به دیگر استان ها در وضعیت اول قرار نگرفته است، همه می دانیم هیچ روزنامه و هفته نامه ای علمی استانی در سطح کشور نداریم، و همه می دانیم فریادمان در مباحث علمی بسیار ضعیف است و این نیست مگر بخاطر عدم وجود مراکز تحقیقی و کتابخانه ای تخصصی و نیست مگر بخاطر عدم محققینی فعال در سطوح مختلف علمی ، این نیست مگر به علت عدم هماهنگی بین مراکز علمی و پژوهشی ما در سطح استان و ...

برای اصلاح این امر که به تک تک افراد ما احتیاج است و هیچ دستی از خارج از استان برای اصلاح آن به ما کمک نخواهد کرد مگر آنکه ما خود اولین محرک باشیم و بخواهیم سایه شوم بی توجهی و تنبلی را از خود و جامعه علمیمان دور کنیم. شاید بارها در پست هایی که برای همدیگر رد و بدل می کنیم خوانده ایم و با کلی آه و حسرت این نکته پست را گذاشته ایم که جامعه ای که کتاب نخواند و کتابخانه اش و کتاب فروشش از تمام مشاغل دیگر کمتر باشد به پیشرفت فکر نمی کند اما در هنگامه عمل یا می مانیم یا نمی دانیم از کجا باید آغاز کرد.

برای اصلاح این امور ما ناچار به رعایت موارد متعددی هستیم.

1-       همراه بودن مراکز آموزشی با مسائل پژوهشی و اهمیت دادن به مسائل پژوهشی برای اساتید و دانشجویان در کلیه دانشگاهها

2-      امتیاز قائل شدن برای اساتید و دانشجویانی که کارهای پژوهشی ارائه داده در مراحل مختلف علمی

3-      ساختن مراکز تحقیقی همسطح با سایر مراکز تحقیقی کشور از حیث امکانات رفاهی برای یک محقق

4-   باور به اینکه کتابخانه های موجود سطح شهر در سطح یک مرکز تحقیقی نبوده و همچنین کتابخانه های دانشگاهی نیز شاید تاکنون نتواسته پاسخگویی مناسبی برای محققین حوزوی ودانشگاهی داشته باشد.

5-   خارج شدن اساتید و دانشجویان از رکود تحقیقی و روی آوردن به تحقیق و پژوهش با یک برنامه ریزی خاص که بتواند جوابگوی فرهنگی، اقتصادی، سیاسی،عقیدتی و مسائل مهندسی شهرمان باشد.

6-      آزاد بودن محقق جهت تهیه مقاله یا کتاب خود از کلیه کتابخانه های حوزوی و دانشگاهی و استفاده از خدمات کتابخانه ها.