عجب اعتماد تعطیل شد !!!
•
یکی از دوستان پسرم حسین، شب زنگ زده بود و شنیدم که پسرم گفت: "عجب، اعتماد تعطیل شد؟" کمی مکث کردم و از کنارش گذشتم. بعد از تلفن هم توضیح داد که دوستش گفته چاپ مصاحبه آقای جوانفکر باعث تعطیلی اش شده است، فردایش خبر کاملتر شد و البته عادی هم شد; وجدان دردی در حد یک مکث!
بعد از دو روز امشب، یادم آمده که: "عجب! اعتماد تعطیل شد؟" به فکر بهزادی افتادم و دیگر بچه های تحریریه و البته بچه هایی که در بخش اداری، فنی، توزیع و... کار می کنند. می دانم خیلی هاشان با تعطیلی هر روزنامه و سرگردان شدن می گویند: "گور پدر روزنامه نگاری"،"تازه پول هم که نمی دادند" برویم یک کار درست و درمان پیدا کنیم و بعد دوباره منتظر می مانند تا روزنامه ای دیگر!
می بینید کارمان به کجا کشیده است؟ خودم را می گویم. اصولا طبیعی اش این است که وقتی یک روزنامه بسته می شود ابتدا فکرمان برود به دنبال مخاطب سرگردانی که یک منبع فکری و خبری خود را از دست داده است. به یک سلیقه در سطح جامعه توجه کنیم، که سرکوفتش زده ایم. صبح که می رود پای کیوسک، می شنود:"تعطیل شد" همین. بله، کارمان به اینجا کشیده است که متاسفانه، ابتدا فکر خواب و خوراکمان باشیم.
این زاویه نگاه را به خاطر اینکه تکراری و کلیشه شده است فراموش کنید. به بهانه تعطیلی "اعتماد" سوال این است که چرا اینقدر این شغل را سختش کرده ایم. بالاخره یک مدیر رسانه با سابقه یا یک سردبیر کهنه کار چقدر باید هوشمند باشد که بتواند در این گیرودار و آشفته بازار خط قرمزها را تشخیص دهد. آقای وزیر(اگر چه هیات نظارت، اعتماد را تعطیل نکرده است) می گویند: «ما بر نقاط قوت و جنبه حمایتی مطبوعات تاکید داریم، اما خطوط قرمزی نیز وجود دارد که باید رعایت شود.» سوال این است، مصاحبه با فردی که منصوب حضرتعالی در بزرگترین خبرگزاری مملکت است، مشاور رئیس جمهوری است که شما هم وزیرش هستید، روزنامه دولت را سرپرستی می کند اگر جرمش تعطیلی است، پس با چه کسی می شود گفت و گو کرد؟
جناب آقای وزیر! تاکید من قبل از مشاور رئیس جمهور بودن ایشان بر مدیریتی است که ایشان بر دو رسانه مهم دولتی و بزرگ کشور دارند. اصولا ابتدایی ترین و بزرگترین مشخصه فردی که برای چنین سازمان هایی در نظر گرفته می شود، علاوه بر اعتماد داشتن به وی به خصوصیت "سنجیده اندیشیدن و سنجیده سخن گفتن"است، "پختگی و تامل در بیان" است، "شناخت خط قرمز های نظام" است. چرا که وی می تواند هر زمان که اراده کرد در رسانه خودش هر آنچه را که خواست منتشر کند کما این که این اتفاق هم تاکنون افتاده است. مگر ایشان همین مصاحبه را و یا حتی تند تر از آن را نمی توانست با روزنامه ایران داشته باشد. چاپ همین حرف ها در روزنامه دولت قبحش بیشتر است تا یک روزنامه به اصطلاح منتقد اصلاح طلب ؟
نکته دیگر اینکه گفته اید: "این روزنامه قبلا هم توقیف شده بود و باید دقت بیشتری در انتشار گزارش ها و مصاحبه ها و مطالب صورت می گرفت" سوال این است وقتی به آقای الیاس حضرتی اجازه انتشار دوباره اعتماد داده می شود، مگر متولیان صدور چاپ مجدد با خط مشی و رویکرد نشریه ای که ایشان منتشر خواهد کرد آشنا نیستند؟ مگر قرار بوده که ایشان منبعد روزنامه اصولگرای موافق منتشر کند. همه ما می دانیم که چنین نیست بلکه به "اعتماد" اجازه انتشار داده می شود چون دیدگاه این است که لازم است در مقطعی بنا به ملاحظاتی نشریه ای با محتوای "اعتماد" روی کیوسک باشد. پس کمی هم تحمل داشته باشیم.
حقیقتش را بخواهید به پاسداشت امنیت شغلی همکاران روزنامه نگارم، می خواستم از مدیران محترم رسانه خواهش کنم بیش از "کمی" دست به عصا راه بروند، اما این شاید بی ربط ترین توصیه ممکن باشد، چرا که در عصر و زمانه فعلی هیچ کس نمی داند، چه زمانی، برای چه مطلبی و توسط چه نهادی یک روزنامه تعطیل خواهد شد.
بعد از دو روز امشب، یادم آمده که: "عجب! اعتماد تعطیل شد؟" به فکر بهزادی افتادم و دیگر بچه های تحریریه و البته بچه هایی که در بخش اداری، فنی، توزیع و... کار می کنند. می دانم خیلی هاشان با تعطیلی هر روزنامه و سرگردان شدن می گویند: "گور پدر روزنامه نگاری"،"تازه پول هم که نمی دادند" برویم یک کار درست و درمان پیدا کنیم و بعد دوباره منتظر می مانند تا روزنامه ای دیگر!
می بینید کارمان به کجا کشیده است؟ خودم را می گویم. اصولا طبیعی اش این است که وقتی یک روزنامه بسته می شود ابتدا فکرمان برود به دنبال مخاطب سرگردانی که یک منبع فکری و خبری خود را از دست داده است. به یک سلیقه در سطح جامعه توجه کنیم، که سرکوفتش زده ایم. صبح که می رود پای کیوسک، می شنود:"تعطیل شد" همین. بله، کارمان به اینجا کشیده است که متاسفانه، ابتدا فکر خواب و خوراکمان باشیم.
این زاویه نگاه را به خاطر اینکه تکراری و کلیشه شده است فراموش کنید. به بهانه تعطیلی "اعتماد" سوال این است که چرا اینقدر این شغل را سختش کرده ایم. بالاخره یک مدیر رسانه با سابقه یا یک سردبیر کهنه کار چقدر باید هوشمند باشد که بتواند در این گیرودار و آشفته بازار خط قرمزها را تشخیص دهد. آقای وزیر(اگر چه هیات نظارت، اعتماد را تعطیل نکرده است) می گویند: «ما بر نقاط قوت و جنبه حمایتی مطبوعات تاکید داریم، اما خطوط قرمزی نیز وجود دارد که باید رعایت شود.» سوال این است، مصاحبه با فردی که منصوب حضرتعالی در بزرگترین خبرگزاری مملکت است، مشاور رئیس جمهوری است که شما هم وزیرش هستید، روزنامه دولت را سرپرستی می کند اگر جرمش تعطیلی است، پس با چه کسی می شود گفت و گو کرد؟
جناب آقای وزیر! تاکید من قبل از مشاور رئیس جمهور بودن ایشان بر مدیریتی است که ایشان بر دو رسانه مهم دولتی و بزرگ کشور دارند. اصولا ابتدایی ترین و بزرگترین مشخصه فردی که برای چنین سازمان هایی در نظر گرفته می شود، علاوه بر اعتماد داشتن به وی به خصوصیت "سنجیده اندیشیدن و سنجیده سخن گفتن"است، "پختگی و تامل در بیان" است، "شناخت خط قرمز های نظام" است. چرا که وی می تواند هر زمان که اراده کرد در رسانه خودش هر آنچه را که خواست منتشر کند کما این که این اتفاق هم تاکنون افتاده است. مگر ایشان همین مصاحبه را و یا حتی تند تر از آن را نمی توانست با روزنامه ایران داشته باشد. چاپ همین حرف ها در روزنامه دولت قبحش بیشتر است تا یک روزنامه به اصطلاح منتقد اصلاح طلب ؟
نکته دیگر اینکه گفته اید: "این روزنامه قبلا هم توقیف شده بود و باید دقت بیشتری در انتشار گزارش ها و مصاحبه ها و مطالب صورت می گرفت" سوال این است وقتی به آقای الیاس حضرتی اجازه انتشار دوباره اعتماد داده می شود، مگر متولیان صدور چاپ مجدد با خط مشی و رویکرد نشریه ای که ایشان منتشر خواهد کرد آشنا نیستند؟ مگر قرار بوده که ایشان منبعد روزنامه اصولگرای موافق منتشر کند. همه ما می دانیم که چنین نیست بلکه به "اعتماد" اجازه انتشار داده می شود چون دیدگاه این است که لازم است در مقطعی بنا به ملاحظاتی نشریه ای با محتوای "اعتماد" روی کیوسک باشد. پس کمی هم تحمل داشته باشیم.
حقیقتش را بخواهید به پاسداشت امنیت شغلی همکاران روزنامه نگارم، می خواستم از مدیران محترم رسانه خواهش کنم بیش از "کمی" دست به عصا راه بروند، اما این شاید بی ربط ترین توصیه ممکن باشد، چرا که در عصر و زمانه فعلی هیچ کس نمی داند، چه زمانی، برای چه مطلبی و توسط چه نهادی یک روزنامه تعطیل خواهد شد.