قلم

رهبر معظم انقلاب در دیدار با نخبگان به مطالبی اشاره داشتند که جای خوشحالی از طرفی و جای نا امیدی از طرفی دیگر دارد.

به راستی چرا مقام رهبری باید تأکید کند که من بیش از صد بار اینرا گفته ام که باید کرسی های آزادی اندیشی در حوزه ها و دانشگاه های کشور دایر گردد اما کسی گوش نمی دهد؟؟!!!

اینها چه کسانی هستند که قدرت بر جامعه علمی کشور دارند اما در پس پرده ها خرامیده اند؟!! چرا جامعه جوان حوزه  و دانشگاه خود کاری را انجام نمی دهند .

در هر صورت هر چقدر از این بابت فریاد بر آوریم باز هم کم است چرا که پیشرفت یک فرهنگ ، اقتصاد و سیاست در گرو چنین مباحثی است.

آنچه من از کرسی آزاد اندیشی می فهمم .

1- امنیت فردی و اجتماعی برای صاحبان فکر و اندیشه ( البته مثل سایر مبحث دیگر نشود این که گفته می شود صاحب فکر واندیشه خود مشخص است هر فکر در پیتی خود به خود کنار رفته و افکاری مطرح می شود که جا برای نقد و اظهار وجود داشته باشند)

2- دعوت از انواع و اقسام تفکرات مطرح در دانشگاه برای حوزه ها و از حوزویان برای حضور در دانشگاه ها

3- استفاده از صاحبان نظریه که دارای سلایق مخالف هستند در حوزه ها و دانشگاه ها

4- نرفتن در لاک خود در حوزه ها و دانشگاه ها .

5- اکتفا نکردن به چند سخنرانی آنهم در حد تعریف و تمجید های توخالی از برنامه و ..( چنانکه تا کنون چنین شده و ناراحتی های رهبر فرزانه هم از این قبیل برنامه ها ممکن است باشد)

6- میدان دادن به طلاب و دانشجویان جوان برای طرح مباحث جدید .

7- اعتماد به این دو قشر و گذشتن از جو مطرح و کنونی حوزه ها و دانشگاه ها

8- نترسیدن از انحراف دانشجویان و طلاب ( که بهانه ای شده  برای بعضی ها  چون  می ترسند که نکند برنامه های جدید افکار مطرح آنان را به گوشه ای رمانیده و توان مقابله با افکار جدید نداشته باشند و اینکه در این جور مواقعی فریاد وا اسلامای این گروه متحجر گوش فلک را کر خواهد کرد)

9- امنیت پس از مناظرات برای کلیه شرکت کنندگان و مخصوصا صاحبان نظر .

10- آماده کردن طلاب و دانشجویان برای تحمل افکار مخالف و اینکه تنها راه مقابله با افکار مخالف جوابهای منطقی دادن است و نه هیاهو کردن و جنجال .

به امید روزی که چنین شود تا هم فرهنگی پویا و هم کشوری توسعه یافته داشته باشیم .

خدایا چنان کن سرانجام کار                        که تو راضی باشی و ما رستگار