قلم

عصر ایران - 
حادثه ای که هنگام سخنرانی سید حسن خمینی در حرم امام رخ داد ، مرا به
یاد  نماز جمعه شیراز در سال 1363 می اندازد و من فکر می کنم که
بهترین فردی که حس و حال آقای حاج سید حسن خمینی را می فهمد  آقای
حائری شیرازی امام جمعه وقت شیراز است .

در
آن زمان هم عده ای به اصطلاح طرفدار آیت الله منتظری تلاش کردند که نماز
جمعه را به اغتشاش بکشانند و با پرتاب دمپایی و حتی مهر مانع ایراد خطبه
از سوی آقای حائری شوند .

واقعه شیراز بسیار دردناک بود . من هم آن موقع واکنش نشان دادم و به هر حال تلاش کردم به سهم خودم جلوی حادثه را بگیرم .
صحبت
آقای حائری حکایت از این نکته داشت که نبایستی  حرمت نماز جمعه شکسته
شود . نبایستی حرمت مسجد شکسته شود و ایشان خیلی کوتاه دو خطبه را ایراد
کرد و بعد به هر حال به نماز ایستاد .

آن زمان آن تعداد کم ( که
بعد هم به راه افتادند و از مسجد خارج شدند ) ، شناسایی شدند و تا آنجایی
که امکان پذیر بود با آنها برخورد شد .

بنده اگر بخواهم برخورد
خطی و جناحی بکنم باید بگویم کار آنها ناپسند بود اما کار اینها که به
اصطلاح در خط مقابل آیت الله منتظری هستند در حادثه 14 خرداد 1389 صواب
بود .

اما اگر بخواهیم برخورد منصفانه و عادلانه داشته باشیم و
ملاحظات خطی ، صنفی و جناحی را کنار بگذاریم ؛ هر دو حادثه از یک جنس اند
، هر دو مبتنی و معطوف به حرمت شکنی اند .
در آنجا حرمت نماز جمعه و
امام جمعه و مسجد شکسته شد و در اینجا هم حرمت آرامگاه امام (ره) ، حرمت
امام در سالگرد ارتحال امام و همین طور حرمت نوه ایشان هم در پیشگاه روح
پر فتوح امام و هم در محضر مقام معظم رهبری ، شکسته شد .

به مراتب
حرمت شکنی حادثه 14 خرداد89 جانکاه تر و عمیق تر از حرمت شکنی سال 63 بود
. من امیدوار هستم همانطور که در سال 63 تلاش شد تا با حرمت شکنان برخورد
شود ، اینجا و در این مورد هم سعی شود با خط دهندگان و حرمت شکنان اصلی
حادثه 14 خرداد برخورد شود .چرا که نفس حرمت شکنی مذموم است ، از سوی هر
جناحی که می خواهد باشد .

نکته دیگر آن که اگر آن حرمت شکنان
(سال 63) باقی ماندند و نام نیکی از آنها به جای ماند، مطمئن باشید که نام
نیکی از حرمت شکنان 14 خرداد نیز به جای خواهد ماند ؛ همانگونه که تاریخ
درباره آن حادثه خوب قضاوت نکرد مطمئن باشید که درباره این حرمت شکنان هم
قضاوت خوبی نخواهد کرد .

ای کاش آنهایی که توسط عده ای تحریک
شدند و حرمت شکنی کردند صبر می کردند تا نوه امام جناب حجه الاسلام
والمسلمین حاج سید حسن خمینی ، مطالب خودش را ایراد کند . چه بسا متناسب
با نامگذاری آن روز که دایر برمدار وحدت بود سخن از محوریت اندیشه های
سیاسی امام (ره ) و به طور خاص ولایت فقیه با رهبری مقام معظم رهبری به
میان می آمد ؛ خوب این فرصت را از ایشان گرفتند!

حتی اگر به تصور
شما ایشان می خواست حرف ناصوابی بزند باید به او این اجازه را می دادید ،
چون این حرف به اصطلاح ناصواب به عنوان سندی تاریخی و منسوب به ایشان به
ثبت می رسید ؛ وانگهی فراموش نکنیم که سخنران فصل الخطاب مقام معظم رهبری
بودند که در صورت صلاحدید به اصلاح مواضع سخنرانان قبلی می پرداختند .

ای
کاش همه ما یاد بگیریم که با حوادث ناگوار ، برخورد فراجناحی ، عادلانه و
منصفانه بکنیم و به این آموزه انبیایی توجه بکنیم که " کار بد را مگیرید
حتی از اهل خیر و کار خوب را بگیرید حتی از اهل کفر " ؛ مهم  نفس یک
عمل است .

این عمل حکایت از یک ناپختگی و غره شدن بود . معمولا
قدرت مستی می آورد و من مطمئن هستم که این حادثه از پیش طراحی شده بود .
کما اینکه در سال 63 نیز ، روز قبلش به من گفته شد که فردا قرار است در
مسجد وکیل شیراز اتفاقی رخ بدهد و از قبل قرار است عده ای در آنجا تجمع
کنند .

من بر خلاف همیشه ساعت 10 صبح رفتم مسجد و مشاهده کردم که
تمام شبستان پر است . شبستانی که در جمعه های عادی تا ساعت 11 و نیم صبح
هم پر نمی شد .

به هر حال جای تاسف دارد . ما اگر این عمل را
تقبیح نکنیم ، مطمئن باشید که واقعه ای مشابه سراغ خودمان هم خواهد آمد .
به هر حال آن حادثه را آن روز طرفداران حضرت آیت الله منتظری تقبیح نکردند
و متاسفانه بار دیگر و به صورتی معکوس تکرار شد .

امیدوارم عقلای
قوم به ویژه جناح اصولگرای غالب این عمل را تقبیح کنند ، در غیر این صورت
دیر یا زود شاهد تکرار وقایع تاریخی خواهیم بود و یک چنین حادثه ای یا
مشابه آن گریبان آنان را نیز خواهد گرفت .

به هر حال یک چنین هتک
حرمتی زیبنده یک چنین مراسمی نبود و شما به عنوان یک خبرگزاری شاهدید که
بنده در ماه های اخیر هیچ گونه موضعگیری مصداقی نکرده ام و بنای موضع گیری
مصداقی هم نداشتم ، اما این حادثه را آن چنان دردناک دانستم که سکوت را
جایز ندانسته و موضعگیری را عین صواب و در راستای وظیفه روشنفکری خود
دانستم .  و لو بلغ ما بلغ