قلم

به نام او که عین صبر است و بما دادقطره ای از قطرات یک پارچ آن

باخود بشینیم و از تنهایی بگوییم و بنویسیم  از این ایام میهمانی و از این شب های پر فضیلت و قدر اما چه در چنته داریم که قابل خواندن باشد و تلف عمر برای خوانندگان نباشد ؟! اول از خود شروع کنیم تا بعد جوالدوزی به دیگران . آیا توانسته اید در این ایام فضیلت توشه ای را برای خود همراه کنی تا در زمانی که همه پشت سرت جا می مانند و تنها همان کوله پشتی اعمال همراهت خواهد آمد تو توشه ای در آن داشته باشی، تا از سکرات بگذری و بادلی آرام خویش را در آرامش ببینی؟ اگر واقعا چنین اطمینانی از  خود داری و خواهی داشت پس مقداری وسیعتر گام بردار و بگو در دنیای وا نفسا ی سیاست و سیاست بازی چند مرده حلاجی ؟ آیا به آنجا رسیده ای که همانند اخلاق فردی که تهمت زدن را درصورت نسبت ناروا به کسی برخود حرام بدانی و درصورت صحت کلامت ، اما نبودن طرف مورد اهانت آنرا غیبت برای خود محسوب کنید ؟یا اینکه خود را حق مطلق می دانی و به هرکس هر تهمتی را که مناسب به نظر کوچکت برسد نثار خواهید کرد و او را مستحق چنین تهمتی  می دانید . خود را حق مطلق دانستن و دیگران را ناحق وباطل ماجرایی و جنایتی چون کشتن امام مسلمین علی علیه سلام بوجود می آورد .آیا باخود فکر کرده اید که در این شبها چند بار لعنت بر آن شقی ترین انسان روی زمین می فرستی در حالی که او هم مثل تو تنها خود را حق مطلق می دانست و امام و یارانش را کافر (نعوذو ا بالله) لذا در کشتن این یار همیشگی پیامبر در زمان حیات آن بزرگوار و جانشین بحق آن یگانه  بعد از رحلت  از دین مایه گذاشت و قصد قربه الله برای شهادت این ستون دین نمود . پس باشد که برای  همه ما عبرتی باشد و خود را حق مطلق ندانیم و دیگران را کافر نخوانیم .