قلم

این روزها روزهای سختی است برای آنانی که کاری برای انجام دادن و مزد گرفتن ندارند،آنانی که با چند بچه قد و نیم قد و داشتن پسران و دخترانی سرباز و دم بخت و داشتن مدارکی عالی و چه آنان که روزها و هفته ها در میدانهای شهر برای پیدا کردن کاری روزمزد می مانند و نا امید به خانه ای بر می گردند که انتظار از او داشتند دست پر برگردد و چه کولبران سرمای سرد کردستان و و سوختبران دشتهای تفتیده سیستان.و چه آنان که زمانی یارانه امیدی بود برایشان و حالا با کهولت سن بیشتر دیگر امیدی به آن هم ندارند.

خلاصه دخالت در سیاست و فکر کردن برای  آینده بهتر و ساختن آینده ای زیبا در اذهان این جماعت شکل نخواهد گرفت چرا که تمام هم وغم آنان بدست آوردن لقمه ای نان است و فرصتی برای استراحت و در کنار هم بودن.

دخالت در سیاست کار افرادی شده که مسئولیتهای متعدد، ماشینهای متفاوت و در آمدهای آنچنانی دارند، کسانی که همچون بختک بر پستهای حساس کشور خیمه زده و راه را برای وارثان خود بر دیگر افراد جامعه بسته اند.

دغدغه ی آنها گرفتن پستی بهتر و بالاتر است لذا برایشان رئیس رأی بیاورد یا جلیل یا خلیل و خلبان یا خاتم و حسن اهمیت دارد و تلاش می کنند که در این راه هزینه ای هم پرداخت کنند هزینه ای به همان افرادی که بخاطر بی لیاقتی آنان به این روز رسیده اند، لذا هزینه ای از بیت المال و اگر نشد از جیب خود که البته همان نیز از جیب مردم برداشته اند به افرادی که اهمیت یک شب سیر خوابیدن را از ریاست و و کالت فلان شخص برایشان مهمتر است، پرداخت نمایند تا سیاست و ریاست شیطانی را به خود و دوستان خود اختصاص دهند.

آیا آنانی که دلسوزانه برای مردم نوحه سرایی می کنند یک ماه مثل مردم زندگی کرده اند؟ آیا مثل آنان یکبار استرس آخر ماه و قسط و کرایه خانه و ... تجربه کرده اند؟ آیا تا کنون غصه فرزندان لیسانس و فوق لیسانس و دکترای خود را بخاطر بی پولی و نداشتن همسر خورده اند؟

آیا می شود حکومت را اسلامی می دانند تا کنون بوده که همچون علی به خانه دورترین فقیران از پایتخت که هیچ به فثیران داخل پایتخت سر زده اند؟

آیا دم  از مردم زدن و شکم سیر خوردن شبانه می تواند معنای یک کارگزار اسلامی باشد؟

در هر صورت دو صورت برای تغییر لازم است یکی تغییرات با خشونت و یکی تغییرات با سیستم انتخابات، که پیشنهاد سیستم انتخاباتی به نظر نگارنده کارسازتر و کم هزینه تر است