حدادعادل خود در اين‌باره گفته: «در سال آخر خاتمي، فضاي خوبي بين اصولگرايان حاکم بود اما با آمدن احمدي‌نژاد بسياري از اصولگرايان دچار سر‌درگمي شدند.»

همين اختلافات در چهار سال دوم رياست او بر دولت نيز ادامه يافت. تنها پس از ارديبهشت 90 و خانه‌نشيني محمود احمدي‌نژاد بر سر استعفا يا ابقاي وزير اطلاعات بود که اصولگرايان کمي از او فاصله گرفتند.

اصولگرايان محافظه‎کار هرچند اين اقدام احمدي‌نژاد را برنتابيدند اما از انتقاد صريح نيز چشم‌پوشي و به طرح انتقادات خود در محافل خصوصي اکتفا کردند. جبهه پايداري که از راست‌هاي جوان و راديکال، زير نظر آيت‌الله مصباح يزدي از همين تاريخ به بعد تشکيل شد، نيز در اين باره تنها دست به دامن تأويل و قائل به تفکيک احمدي‌نژاد از اسفنديار رحيم مشايي شد.

فاصله گرفتن اصولگرايان از احمدي‌نژاد در يک سال منتهي به انتخابات اما شدت بيشتري گرفت. اصولگرايان براي پيروزي در انتخابات 92 ناچار به تفکيک احمدي‌نژاد از خود بودند اما حمايت بي‌چون و چراي سال‌هاي گذشته اين جريان از آنچه معجزه هزاره سوم نام گرفته بود، باور آن را دشوار مي‌کرد. پس از انتخابات رياست جمهوري 92 نيز همين روند ادامه دارد و با پررنگ‌تر شدن فعاليت احمدي‌نژاد از آغاز سال 93، اين تلاش‌ها بيشتر هم شده است.

پژمان‌فر - از اعضاي جبهه پايداري - پس از حضور احمدي‌نژاد در مشهد به مناسبت سالگرد ارتحال امام(ره) گفت: «زنده کردن يک مُرده اشتباه بزرگي است... احمدي‌نژاد تمام شد و رفت.» سيدکمال سجادي سخنگوي جبهه پيروان خط امام و رهبري (از تشکل‌هاي اصولگرا) نيز گفته که «تفکر احمدي‌نژاد جايگاهي در فضاي سياسي کشور و آينده ندارد و اين تفکر تمام‌شده تلقي مي‌شود.»

اظهارات اصولگراياني که روزي حامي پر و پا قرص احمدي‌نژاد بودند، کمي رنگ فرافکني دارد اما بوي پشيماني هم از آن به مشام مي‌رسد. شايد از ميان اصولگرايان، حدادعادل مي‌تواند جز اولين کساني به حساب آيد که «شهامت» گفتن اشتباه اصولگرايان را پيدا کرده است.