قلم

بسم الله قاسم الجبارین

به آخرین روزهای ماه مبارک رمضان نزدیک می شویم، توشه های افراد مؤمن هر کدام به توان و همت مؤمنین است، و تلاشی که در این راه داشته اند، امیدوارم پاداشی که به این تلاش ها داده می شود بیش از آنچه باشد که خود فکر می کنیم.

اما آخرین جمعه ماه مبارک که از سوی امام خمینی به عنوان روز قدس نامگذاری شده است جای، دقت و تأمل دارد، روزی که مبنای وحدت جامعه اسلامی باید باشد و یک صدا برای مقدسات خود بر شیاطین عالم فریاد بر آوردند که ما از آزادیی که شما می گویید متنفریم چرا که ساده ترین مبانی آزادی را شما در کشوری که ساکنانش را اخراج کرده و خود بر آن تکیه زده اید اجرا نکرده اید، مدعیان آزادی در هنگامه تأسیس کشور اشغالگر مدعی اند افرادی که در این کشور زندگی می کنند «کشیم » و به تعبیر دیگر بی ارزش هستند و باید آنان را اخراج کرد. به راستی این چه ادعایی است که مدعیان آزادی و دموکراسی دارند؟!

جهان اسلام باید بداند که رژیم اشغالگر چگونه ایجاد شد، زمانی که عثمانی قدرت را در اروپا جابجا می کرد، شیاطین بریتانیان تنها راه را در تجزیه داخلی این امپراطوری دیدند و با حمایت عده ای کوته فکر و کوته ذن ندای ناسیونالیسم عربی و ترکی را سر دادند، و چه به به و چه چه هایی که پشت آن قرار گرفت، اینان خانه را از شخص خالی دیدند و برای اینکه بتوانند برای همیشه کشورهای اسلامی را به خود مشغول کرده و هیچگاه سودای امپراطوری جدیدی در خود نپرورانند غده سرطانی را در دل آنان کاشتند.

پس حمایت ما از فلسطین نیان تنها حمایت از قوم و دین و مذهب نیست حمایت از آزادی، عدالت و مبارزه با استبداد و زورگویی در سایه رسانه های پر ادعاست. اما این روزها هر کسی به نحوی از این حمایت فاصله می گیرد چه آنان که ادعای حمایت در راهپمایی ها را دارند با شعارهای سطحی قومی و جناحی و چه آنان که ادعای ایران برای فارس و فلسطین برای عرب!!

نهایت آنکه در بازیچه اروپاییان و یهودیان بد جوری غوطه وریم و اگر چنین بماند بیاد داشته باشیم که کشورهای اسلامی را به ایالتهای کوچکتری هم تقسیم می کنند چنانکه برای هر استانی چند قوم و قبیله پیدا خواهند کرد تا آنان را به جان هم انداخته و خود در کافی شاپ های آمریکا و اروپا و اسرائیل، قهوه سرو کنند و به ریش مسلمانان و اقوام دیگر بخندند