قلم

فرا رسیدن ماه مبارک رمضان فرصتی است تا مقداری هم به درون خود بیاندیشیم.

از قدیم الایام انسان برای خود برنامه هایی بر مبنای خود از روحی و جسمی ترسیم کرده است که گاه بر سبک و سیاق معنویت پیش رفته و گاه بر سیاق مادیت، اما همیشه غلبه با نگاه نقدی انسان بوده و نسیه را به بعد موکول کرده است. اگر یک معامله ای بین نفع کم فی المجلس و نفعی بیشتر در آینده بخواهیم به نظر خواهی بگذاریم به صورت معمول چنین جواب داده می شود که نقد را بگیر نسیه را بگذار به وقت دیگر، در این میان بسیار کم آدمهایی هستند که ریسک کنند و آن سود بیشتر را در آینده قبول کنند، و لذا وقتی چنین اتفاقی می افتد و به مرور زمان که آدم ریسک پذیر به نتیجه خوب می رسد، اطرافیان چنین می گویند که آدم شجاعی است و دل این کارها را دارد ، و یا فلانی اهل ریسک است! چرا ؟! چون سود زود گذر را وا گذاشته و به سود بیشتر اندیشیده، به یک باره سود زیادی به دست می آورد آنگاه، به آدم معروف و ریسک پذیر و شجاع متصف می شود.

با نگاهی به وضعیت معنویت بین جوامع انسانی به این مشکل بر می خورند که خوب سود زود گذر را بگذاریم و به سود آتی بیاندیشیم یا آینده را بی خیال و به فکر حال باشیم؟! در این معامله دنیا، معامله سود کمتر و آخرت معامله سود بیشتر است، اگر البته در این معامله به ورشکستگی دنیایی و آخرتی نخوریم به تعبیری کاری نکنیم که خسره الدنیا و الآخره شویم، با این وصف آنگاه است که خیر دنیوی و دست به نقد را بر سود نسیه ای آخرتی ترجیح می دهیم.

در هر حال از امتهای گذشته و پیامبران قبل از خاتم به ما رسیده استکه هر کسی و هر امتی برای خود قوانین و دستوراتی داشته اند و در این میان اما روزه گرفتن و صیام برای همه بوده و هست، «کتب علیکم الصیام کما کتب علی الذین من قبلکم...» هر چند پیروان آن ادیان در حال حاضر منکر به همه چیز شده و تنها به خدایی اعتقاد دارند که کارشان را راس و ریس کند، تنها خدایی که یک مدیر برنامه خوب باشد، خدایی که همه چیز را به تو واگذار کرده و بدون سرپرست و کمک در بیابان هستی رها کرده است! حال آنکه خدای امت خاتم مثل یک منبع نور است که نورش را از هستی قطع نمی کند و انسان را لحظه ای تنها نخواهد گذاشت و این بخاطر فقر انسان است، نه بخاطر احتیاج خداوند. او انسان را به خود واگذاشته اما منبع فیض او قطع شدنی نیست، اگر لحظه ای انسان را به خود واگذارد، این انسان است که دیگرامیدی به آن نیست و چون گرگ حتی بچه های آدمی را می درد، از حیوانات نیز پست تر شده و تنها چیزی که برایش معنا دارد نابودی همه و بود خود، همانند آنچه که این روزها در کشور فلسطین، یمن، بحرین، سوریه، عراق و ... می بینیم که برای چند صباحی حکومت و مطلق بودن خود حتی حاضرند آدمی بر روی زمین نماند و آنان به این آرزوی دیرینه خود برسند که حاکم یک منطقه شده اند!!! انسان بی خدا یا با فاصله از خدا به آنجا می رسد که علاوه بر شرارتهای خود در کسب شرارت از حیوانات نیز ید طولایی دارد آن را آموخته و به کار خواهد برد.

انسان خدایی و انسانی که به سمت خدا روی آورده و هر لحظه او را ناظر به اعمال خود می بیند و دل خویش را با ذکر او آرامش می دهد«..الابذکرالله تطمئن القلوب...» دیگر به سمت حیوانیت گام بر نخواهد داشت، دیگر نابودی دیگران را بود خود نمی داند، او آنچه را مهم می پندارد که دین برایش مهم پنداشته، او ارزشی را ارزش می داند که پیامبران برایش ارزش د انسته و او تصمیمی را نمی گیرد مگر آنکه خدا را در آن می بیند، هر چند اشتباه کند اما قصد و نیتش برای خداست، هر چند ممکن است ریا به سراغش بیاید اما هرگاه متوجه حضور این دیو شود سعی در جبران دارد. انسانیت برایش معنا و ارزش است نه انسان بودن، انسانیت برایش مهم است و کرامت دارد نه همانند دیگر حیوانات خوردن و شهوت. او ماه ها و روزهای خدا را برای تلاش و کوشش و ترقی و کسب سعادت می خواهد، او خوابیدن همسایه اش در حال گرسنگی را بر نمی تابد، و مشکلات جامعه انسانی و بخصوص جامعه خویش را مشکل خود می داند، با تمام توان سعی در جبران دارد هر چند نتواند تمام مشکل را حل کند اما سعی در پاک کردن نقطه ای از این مشکل دارد. او تنها به خود نمی اندیشد به جامعه هم می اندیشد. او سعی در بر پا کردن مدینه النبی و جامعه مدنی با امور حسبیه اسلامی دارد. او رمضان را برای شریک شدن در مشکلات بی نوایان می خواهد و شبهایش را برای زاری در درگاه حق می خواهد. و چه خوب است که نگارنده این سطور اینگونه باشد. حلول ماه رمضان ماه خود سازی و ماه غلبه نفس بر شیطان، اگر خود شیطان نباشیم مبارک باشد.

بیاییم و بیایید در این ماه تنها و تنها یکی از گناهانمان را برای همیشه از خویش دور کنیم تا بتوانیم ماه رمضانی مبارک داشته باشیم. و بازهم چه خوب می شد اگر چنین بشود. بیایید اگر چندین شغل داریم و یا چندین مسئولیت یکی را به کناری گذاشته تا جا برای آمدن دیگران نیز باز شود، همانطور که در مسجد هنگامی که جایی برای دیگران نیست، واعظ یا هر کسی دیگری، می گوید با ذکر یک صلوات بیایید جا برای دیگران باز شود، بیاییم اگر چند مسئولیت داریم یکی دو تا را به کناری بنهیم و جا برای دیگران باز کنیم با ذکر روزی یک صلوات در ماه مبارک رمضان.