موافقت یا مخالفت با مذاکرات؟

ایا می توان برای مذاکرات و رسیدن به صلح با د شمنان مبنایی قرآنی یافت؟ این سؤالی است که به نظر قابل توجه و قابل پی گیری می باشد تا مخالفین علاوه بر کار سیاسی خود در مقابل دشمنان به کار مذهبی و اجتماعی خود نیز در قبال جامعه ایرانی اسلامی توجه لازم را داشته باشند.

مخالفت با بیانیه یا تفاهم نامه لوزان سوئیس گاهی کاربردی داخلی دارد و گاه کاربردی خارجی، اما در داخل توجه به آیاتی چون « و لاتنازعوا فتشفلوا و تذهب ریحکم، (انفال46) » لازم است تا به خود آییم و با منازعه شیرازه اجتماعی خویش را از هم نگسلیم و آبرو و شخصیت اجتماعیمان را به باد ندهیم، یعنی باید دقت داشته باشیم تنها و تنها به خاطر ملت و دین نقد کنیم و نقدهایی باشد که شیرازه اجتماعی از هم نپاشد و از طرفی باعث بر باد رفتن آبروی افراد نشود. بر این مبنا می توان دغدغه داشت و دغدغه را مطرح کرد اما چوب هراج به آرامش جامعه و آبروی افراد نزد. البته این مبنا تنها برای مذاکرات سویس نیست بلکه جنبه عمومی دارد و فراگیر. در اینجا مذاکراه کنندگان و منتقدان تنها باید به فکر حفظ انسجام ملی باشند نه بدست آوردن فرصت برای تخریب دیگران و یا مچ گیری، در عین حال که توجه داشته باشند چه توافق یا تواهمی بهتراز این می توانستیم در این موقعیت تاریخی بدست آوریم؟! اگر بهتر ممکن بود پس چرا تا کنون و در زمانی که تمام موقعیت برای این مخالفین فراهم بود چنین کاری نکردند و امتیازات بیشتری نگرفتند؟! به هر حال موضوع داخلی است و ممکن است عده ای نیز برای منتقدان هورا بکشند و دست مریزاد بگویند و یا در ا نتخابات آنان را با رأی خود تشویق نمایند.

نکته بعدی اما در بعد خارجی این انتقادات و موضوع گیریها چنان که از سوی افراطیون کشورهای دیگر نیز مطرح است و خواستار فشار بیشتر بر ایران و امتیاز کمتر دادن به ایران هستند علاوه بر مصرف داخلی آن کشورها می تواند دال بر فشاری باشد که مذاکره کنندگان می توانند به عنوان یک تهدید در مذاکرات آنرا به رخ طرف مقابل (ایران) کشیده و طرف مذاکره کننده خویش را به تهدید از طرف افراطیون توجه داد که اگر تفاهم نامه را قبول نداشته باشید راه برای آنانی که مخالف سر سخت سیاستهای صلح دوستانه هستند هموار خواهد شد، لذا بعضی از مسئولین برا ی فرار از دست افراطیون به نکاتی اشاره دارند که در بیانیه و تفاهم نامه یافت نمی شود و این نکته به عنوان تهدید تفاهم نامه در عین حال از هر دو طرف مذاکره کننده مطرح است. هر چند این نوع رفتار خود نوعی دیگر از مبارزه منفی را روشن می کند چنانکه « شرمن » سخن گوی آمریکایی نیز به دلخوری ایران و آمریکا از حرفهای همدیگر اشاره کرده و قائل است دو طرف با حرفهای خود دیگری را از خود ناراحت کرده اند. در حالی که تفاهم نامه غیر از آنچه بعضی از مسئولین سیاست خارجی یا منتقدان برای اسکات خصم می گویند، می باشد. با این حال کشورهای طرف مذاکره و تحریم کننده به سوی کشور ما روی آورده و به صلح خواهی روی خوش نشان داده اند که ما نیز علی رغم بی اعتمادی بهتر آن است که ندای آنان را پاسخ گوییم چنانکه قرآن می فرماید « و ان جنحوا للسلم فاجنح لها و توکل علی الله؛ اگر کفار و دشمنان به صلح و همزیستی روی آورند نو نیز بیدرنگ آن را با آغوش باز بپذیر و بر خدا توکل کن» انفال 10.

توکل بر خدا در آیه این را می رساند که هر چند نمی شود بر آنان اعتماد کرد اما بخاطر لبیک به صلح طلبی آنان مسلمین باید طبق شرائطی که خود قبول می کنند قرار دادی با آنان داشته باشند و به آن عمل نمایند و اینکه آنان عمل خواهند کرد یا نه باید به خدا توکل نمود.

 
1-  هدف از نقد و انتقاد، بهتر فهمیدن و دقیق فهمیدن یک موضوع است.

2-  هدف از نقد و انتقاد، نزدیک کردن یک فکر و نظریه به fact است.

3- اظهار نظر با نقد متفاوت است: اولی مخاطب خاصی ندارد اما دومی برای اصلاح فکر و سخن و عمل دیگری است.

4- منتقد تا می تواند باید در متن انتقادی خود، سؤال ها و زوایای جدید طرح کند.

5-داشتن یک دیدگاه متفاوت، نقد نیست. مستندات و fact ها، مبنای نقد و انتقاد هستند.
 
6- نقد شفاهی از نظر مکتوب، بی اعتبار است.

7-منتقد باید دقیق با نقطه و ویرگول از متن اصلی، نقل قول کند و بعد آن را بر اساس مستندات نقادی کند.

8- نقد به صورت مناظره توسط کسانی معتبر است که هر دو طرف در رابطه با موضوع مناظره، متون تولید و چاپ کرده باشند.

9- در مسائل فکری و علمی، مبنای نقد بر واقعیات، آمار و fact ها است. جایگاه تخیلات و توهمات در مدارهای علمی نیست.

10- در جامعه‌ای نقد اعتبار پیدا می‌کند که افراد متخصص در حوزه تخصصی خود نقادی کنند.

11- اگر منتقد نکته‌ای ر ا از متن مکتوب متوجه نمی شود، ابتدا سؤال می‌کند و بعد نقد می‌کند.

12-  پیش ذهنیت از نویسنده یک متن، نقد و انتقاد را مخدوش و بی‌اعتبارمی‌کند.

13- به میزانی که انتقادات کلی باشند از اعتبار آن‌ها کاسته می‌شود. مبنای کار علمی و انتقادی در پرداختن به جزئیات است.

14- بالاترین سطح اعتبار یک فرد علمی و فکری، نوشته‌های اوست. سخنرانی و ارائه شفاهی مطالب پایین‌ترین سطح است.

15- منتقد بر نویسنده متن، القاب نمی گذارد.

16- کسی که در یک موضوع تخصص نداشته و متون تولید و چاپ نکرده، به لحاظ علمی نمی‌تواند انتقاد کند.

17- منتقد، متن و سخن و فکر فرد را نقد می‌کند و نه شخص او را.

18- کسی که نقد علمی می شود، وظیفه مدنی داردکه به انتقادات پاسخ دهد.
 
19- نقدی که به آمار و مستندات تجربی و تاریخی اتکاء داشته باشد، معتبرتر است.

20- منتقد در بیان و لحن، شخصی احساسی و عصبانی نیست. ادب و صدا قت او مقدم بر انتقاداتش است.

21- منتقد و انتقاد شونده هر دو باید در یک موضوع تخصص داشته باشند و متون تولید و چاپ کرده باشند.

22- نقاد از این عبارات، فراوان استفاده می‌کند: حدس می‌زنم. تصور می‌کنم. به نظرم می آید. شواهد اینگونه نشان می‌دهد. آمار چنین تصدیق می‌کند.
 
23- نقد فکری و علمی باید مکتوب و علنی باشد اما نقد از رفتار حتماً باید به صورت خصوصی به افراد منتقل شود.
  
24- محل تحصیل، اساتید و متون علمی منتقد بر کیفیت نقد او بسیار تأثیرگذار است.

25- اندیشه ها سطح اعتبار دارند و به تدریج اصلاح می شوند. می توان با استدلال، مستندات و آمار، اندیشه ها را تکامل بخشید.

26- منتقد باید مراقب باشد تا آنچه که خودش دوست دارد بگوید را به حساب متن دیگری نگذارد و متن او را تحریف نکند.

27- استفاده از کمیت ها، دقّت و اعتبار نقد را افزایش می دهد.

28- علمی ترین متن و علمی ترین نقد آن است که نویسنده، تعاریف خود را از مفاهیم از یک طرف و مفروضات و استوانه های فکری را از طرف دیگر به طور دقیق مکتوب کند.

29- در نقادی و مناظره، مبنای استدلال پژوهش های علمی است.

30- استاندارد گذاری برای نقد و مناظره، مسئولیت دانشگاه ها، متخصصین و انجمن های علمی است.

در سکوت خبری خود خواسته یا ناخواسته ای که در ایام نوروز بسیاری از هموطنان ما بخاطر تعطیلات نوروزی، داشتند، رسانه های مجازی پر از خبر و نظر بودند، در این خصوص صدا و سیما نیز بیشتر اوقات به پخش گزارشات «لوزان» جایی که کشورهای 5+1 با نمایندگان کشورمان به بحث نشسته بودند می پرداخت، کسانی که دل نگران اوضاع بودند گاه و بیگاه در میان جمع میهمانان نوروزی خبری را که شنیده بودند به دیگران منتقل می کردند اما بسیاری دیگر دوست نداشتند تعطیلات خود را با اخباری که صحت و سقم آن مشخص نیست گره بزنند. گاهی هم از همدیگر از نتیجه مذاکرات می پرسیدند و افراد همانند بسیاری کسانی که یک شبه کارشناس سیاسی یا اقتصادی می شوند به تحلیل می پرداختند و چقدر هم تلاش می کردند نظر خود را به عنوان یک نظر نهایی به جمع بقبولانند. با این حال اما مذاکرات راه خود را طی می کرد، و مردم همچمنان پیگیر بودند هر چند به صورت تک خبر به گزارشاتی از این نوع توجه و عکس العمل خاصی نشان می دادند. اما در این بین گروهایی از داخل و خارج به این توافق منتقدانه می نگرند و عده ای امیدوارانه و موافقانه، داخلیان و خارجیان موافق و امیدوار همان کسانی هستند که در هر صورت راه حلی برای رسیدن به یک توافق جامع را خواستارند از کارشناسان سیاسی و علمی گرفته تا مردم عادی در کوچه و بازار در کشورهای مورد مذاکره، هر چند ممکن است به علت عدم حساسیت برای مردم کوچه و بازار در خارج از ایران همانند ایرانیان علاقه مند به اخبار این امور نبوده اند، اما همان اندازه ای که برای خود آنها به شخصه مهم بوده پی گیر و امیدوار بوده اند.

گروه بعدی مخالفان و منتقدان توافق در کشورهای مورد گفتگو بخصوص ایران و آمریکا است که تلاش دارند هر آنچه به نتیجه هم رسیده باشد را با یک نگاه بد بینانه بنگرند و آنرا ضد منافع خود قلمداد نمایند و از عدم اعتماد به کشور مقابل سخن به میان می آورند. اما در این میان کشورهای غیر درگیر مثل اعراب و رژیم غاصب صهیونیستی که جز به نا بودی توان هسته ای ایران نمی اندیشند، اینان گاه همصدا با منتقدین و گاه با برداشتن گامهای بیشتر از منتقدین در صدد بیان این نکته اند که به ایران امتیازات زیادی داده شده است، در حالی که اشاره کردیم اینان جز به نابودی توان هسته ای ایران نمی اندیشند.

نکته ای که به نظر می رسد اخبار ضد و نقیضی است که از هر دو طرف مذاکره کنندگان، از طریق سایتهای حامی و سایتهای مخالف و رسانه های این جریانات به گوش می رسد یکی از پیروزی خبر می دهد و دیگری از گرفتن افسار پاره به جای اسب زین شده سخن به میان می آورد، که آنهم ناشی از بی خبری مردم و مخاطبین آنان از اصل مذاکرات و بیانیه پایانی است که هر کدام به دلخواه خود خواسته های درونی خویش را به اسم بیانیه ی پایانی به مخاطبین خود القا می کنند، در حالی که عده ای از پیروزی کامل و یا پیروزی میانه هر دو طرف بحث می کنند، مخالفین مذاکرات در کشورهای مختلف مورد نظر از باخت کشور خود سخن به میان می آورند چرا که معتقدند این امتیاز دادن به کشور مقابل حق آن نیست و باید سخت گیرانه تر با آن برخورد کرد.

عدم دست رسی به بیانیه و عدم اطلاع مردم از اصل مذاکرات و توافقات خود زمینه ی اینگونه تحلیل ها و نظرات است در حالی که در بیانیه ای که آقای ظریف و خانم موگرینی قرائت کردند، حکایت از یک توافق بینابین بوده و به ظاهر انتظاری بیشتر از این نباید داشت که این بازی برد برد است و اینکه ناچار باید تنها به این بیانیه اعتماد کرد و نه به سخنان بعدی طرفین و یا مخالفین و یا موافقین، و در نهایت باید این مذاکرات را در این موقعیت تاریخی بهترین راه و بهترین بیانیه دانست هر چند ما معتقدیم که اگر وضعیت اقتصادی کشورما و وضعیت منطقه بهتر از این بود می توانستیم امتیازات بیشتری از طرف های دیگر بگیریم و چه بسا آنها هم همین فکر را می کنند که در این موقعیت می توانستند امتیازات بیشتری از ما بگیرند. که اگر چنین فکری بنمایند در دراز مدت به اشتباه خود پی خواهند برد.

با این حال توافقی انجام گرفته است، و طرفین به ظاهر قائل به رعایت آن هستند پس باید با تمام تلاش طرفین به راست آزمایی خود تکیه کنند و به تعهدات بین المللی خود ملتزم باشند که اگر غیر از این باشد، نه تنها جامعه بین الملل در این باره به قضاوت خواهد نشست، (البته بدون اینکه به غول رسانه ای توجه نمایند) انسانیت نیز به مسلخ کشیده خواهد شد و هیچ کشور و انسانی و لو به ظاهر برایش قابل قبول نیست که کشنده انسانیت به مسلخ باشد و لو این شخص یا کشور کشوری از تبار کمونیست و لیبرالیست و یا هر ایسم دیگری باشد.

با این حال تلاش مذاکره کنندگان کشورمان که در این ایام تعطیل، بسیار سخت در مذاکرات شرکت داشتند و جز به منافع کشورمان نیاندیشیده اند را باید ستود، و آنان را مورد احترام مردم ایران دانست.

با آرزوی توفیق و سر بلندی ایران و تمام مسلمانان جهان و نابودی کامل عاملان اختلاف بین کشورهای اسلامی و نابودی افراطیونی که به اسم اسلام و مسلمانی تیشه ای به دست گرفته اند تا ریشه آن را بهتر از دشمن صهیونیستی و کفار بزنند.

سلام بر همه دوستان همراه در این سال و سالهای قبل از اینکه وقتتان را در خواندن مطالب این وبلاگ گذاشته بودید متشکرم

اما این روزها و اتفاقات آخر سالی گاهی حرکاتی از عده ای سر می زند که نظاره گر بیرونی با هر معیاری می سنجد برایش قابل سنجش نیست.

در حالی که نه تنها در این سال که در سالهای قبل از طرف مقام معظم رهبری از دست اندر کاران دانشگاهی و دانشجویی و حوزویان که کرسی های آزاد اندیشی را می توانند بر گزار کنند و نکرده اند گلگی ها  شده است البته نه بخاطر اینکه چرا چنین برگزار می شود؟ بلکه بخاطر این موضوع که چرا برگزار نمی شود و وقتی برگزار می شود چرا عده ا ی هستند که حرفهای همدیگر را تأیید می کنند (قریب به مضمون)

خوب یک عده اما که مصلحت را خود تشخیص می دهند!! و اینکه مقام معظم رهبری تکلیف خودش  انجام می دهد و ما تکلیف خودمان!!! نه تنها مانع اصلی کرسی آزاد  اندیشی شده اند که ظاهرا هر کس حتی اطلاعیه اش  را هم بزند باید به باد کتک گرفته شود!! عده ای که خودبرتر خواندگانی هستند که حتی نیازی به دستور از بالا ندارند، حال بماند این عده که دغدغه اصلیشان آزادی بیان است و مانع ایجاد کردن برای آن از کجا یهویی جمع می شوند و امکانات لازم را نیز دارند بماند!!

وقتی نگاهی به انقلاب اسلامی و تئوریسن های آن داریم حتی روشنتر از همه چیز، فرمایشات مقام معظم رهبری، هیچ دلیل قانونی و اخلاقی برای این افراد پیدا نمی شود که بزنندو بکوبند و در روند و بعد متأسفانه یک عده هم به حمایت از آنها آنان را متدینی بنامند که عشق اسلام دارند!! برای اینان که هر لحظه رگ غیرت دینیشان به متورم می شود لازم است این تمثیل را از زبان علامه مطهری بشنوند که ،

شهید مطهری در کتاب فلسفه اخلاق حکایتی را چنین نقل می کند که روزی مردی به مرغ فروشی رفت و خروسی خرید به دو قران، به خانه برد و خانم این مرد تا خروس را دید خودش را پنهان کرد و به قولی رو گرفت و گفت این چیه آورده ای خانه؟ آخه مرد؟! کسی که غیرت داشته باشد و زن در خانه داشته باشد خروس به خانه می آورد؟! مرد نگران شد و خروس را برد پس بدهد مغازه دار گفت مگر گران است و ... مرد گفت نه فقط می خواهم پس بگیری ، مغازه دار گفت تا دلیلش را نگویی پس نمی گیرم، مرد گفت حقیقتش خانم من چنین اعتقادی دارد، مغازه دار گفت پس می گیرم ، ولی بدان خانم شما یک زنی است که اصلا عصمت و عفت ندارد که ا ین جور گزارف و گز نکرده به اصطلاح پاره می کند، زنی که با عفت باشد هیچ وقت از خروس رو نمی گیرد.(فلسفه اخلاق،چ23، 1381، ص81) .

القصه حکایت این افرادی است که همه چیز را به اسم غیرت دینی و غیرت ولایی به باد استهزاء و کتک می گیرند.

بیشتر: پایگاه خبری انصاف: نظر رهبری در مورد حمله به مطهری چیست؟

عصر ایران - دکتر علی مطهری که برای ایراد سخنرانی با موضوع «اسلام و آزادی» به شهر شیراز سفر کرده بود با حمله اوباش معروف به گروه فشار نه تنها امکان حضور در این برنامه را پیدا نکرد که مورد ضرب و شتم هم قرار گرفت.

هر چند در گفتاری دیگر این رخداد از حیث همزمانی با انتصاب فرمانده جدید نیروی انتظامی و به مثابه خود نمایی گروه فشار بررسی شده و حاوی نکات صریح و روشنی است اما به یک نکته دیگر نیز می توان پرداخت.

حمله کنندگان که پیش تر از طریق برخی سایت ها هشدار بوده اند چنانچه سخنران از موضوع خارج شود و به بحث های دیگر بپردازد برخورد می کنند زودتر از موعدی که قرار گذاشته بودند طاقت از کف دادند. زیرا  قبل از آن که نماینده تهران وارد محل سخنرانی شود تصمیم به برخورد گرفتند.

با این توصیف خط قرمز آنان روز به روز عقب تر می آید و حالا صرف سخنرانی درباره «اسلام و آزادی» را هم بر نمی تابند.

علی مطهری نماینده اصول گرای مجلس شورای اسلامی و یک چهره سیاسی – فرهنگی است اما نام او بیش و پیش از هر موضوع دیگر یادآور پدر او - استاد شهید مرتضی مطهری - است و به همین خاطر نمی توان این اتفاق را از این منظر نقد نکرد.

به عبارت روشن تر مهاجمان نه تنها یک نماینده مشهور مجلس را مورد حمله قرار دادند که به یک «فرزند شهید» - آن هم شهیدِ شهیری در اندازه و آوازه مرتضی مطهری - هجوم بردند و توهین کردند و شیشه های اتومبیل حامل او را که یک تاکسی بود شکستند. یعنی چنان از دایره اخلاق دور افتاده اند که دست به حرکاتی می زنند که نسل قبلی این موجودات رعایت می کرد. شیشه اتومبیل می شکستند اما شیشه اتومبیل خود فرد را نه شیشه تاکسی را.

کتک می زدند اما مراقب بودند به صورت و چشم آسیب نرسد. محاصره می کردند و مانع سخنرانی می شدند مانند ماجرای خرم آباد اما کمتر این گونه مستقیم یورش می بردند و برای برخی احترامی نسبی هم قائل بودند. 

آیا می توان مدعی سخنگویی خانواده های شهیدان بود و در عین حال به یک فرزند شهید حمله کرد یا خانواده شهید نیز تا هنگامی قابل احترام و تکریم است که همسو با اینان باشد و همه باید یک سخن را تکرار کنند؟
در واقع اینان نه تنها با علی مطهری که با اندیشه مرتضی مطهری هم مخالف اند و سخن گفتن را حق انحصاری خود می دانند و خودشان تصمیم می گیرند و مجازات می کنند.

انگیزه این نوشتار اما تنها ابراز انزجار از چنین رفتارهایی نیست که هیچ عقل سلیمی این رفتارها را نمی پذیرد. غرض بیان این نکته است که این مدعیان بیش از آن که به سوژه حمله و به افراد منتظر سخنرانی ظلم کنند در حق جمهوری اسلامی جفا می کنند زیرا رهبری عالی نظام دستور برپایی کرسی های آزاد اندیشی داده است و اینان با آزادی اندیشه مقابله می کنند.

شهید مطهری در دانشگاه تهران

آیا این که 40 سال پیش  آیت الله مرتضی مطهری در لباس یک روحانی حامی امام خمینی(ره) و مخالف رژیم وقت و به عنوان استاد دانشکده الهیات دانشگاه تهران امکان حضور و سخنرانی در انجمن اسلامی مهندسین و انجمن اسلامی پزشکان را داشت و احدی متعرض او نمی شد -و مجموعه این سخنرانی های متعدد و مستمر به صورت کتاب جمع آوری و منتشر شده- اما فرزند او در نظامی که پدرش ایدئولوگ آن بوده و خود وی هم نماینده مجلس آن است و مسوول مستقیم حفظ و نشر آثار پدرش نیز هست امکان سخن گفتن نمی یابد، جفا به جمهوری اسلامی و بیشترین خدمت به متهم کنندگان نیست؟

شهید مطهری در جریان انقلاب، همگام با بزرگان دیگر انقلاب

البته تا سخن از شهید مطهری به میان می آوری از پسر نوح می گویند اما مگر می توان همه را پسر نوح لقب داد؟ این گونه تمثیل ها را نمی توان به همه سرایت دارد و مدام یکی را به عنوان مصداق معرفی کرد.

 اینان ابتدا در حق نظام جفا می کنند به خاطر این که در دهه 50 پدر شهید او با چنین رفتارهایی رو به رو نمی شد و مدعیان خواسته یا ناخواسته آب به آسیاب دشمنان می ریزند.

در مرتبه بعد در حق دیانت ستم می کنند چون با ادعای صیانت از سومین حرم تشیع تقابلی را میان دین و فرهنگ دامن می زنند که هیچ گاه در شیراز سابقه نداشته است. به راستی کدام آموزه شیعی می گوید درخیابان ها ، مهمانی را تعقیب کنی، او را کتک بزنی و به او دشنام مستوجب حد (مانند حرامزاده) بدهی؟!

  اگر یک لحظه تصور می کردند که استاد شهید مرتضی مطهری نظاره گر این رفتار است شاید شرم می کردند و شاید هم بهتر آن باشد که تصور نکنند چون بیم آن هست که از او نیز شرم نکنند.

]

به نام ایزد دانا

در ادامه مطلب قبل که به دشمن شناسی به سبک سلیقه اشاره شده بود، خوانندگان مطلب گذشته را به این نکات تذکار می دهم که دقت در محتوای مطالب خواهش ما از شماست، اگر جمله ای هم ناقص بیان می شود به بزرگی خودتان ببخشید.

اما همه مشکلات ما از جانب دشمنان خارجی و همه مخالفین مشخص و مارک دار نیست، مشکلاتی که جامعه مذهبی ما را تهدید می کند نه تنها خطری است که از سوی دشمنان خارج از امت اسلام است بلکه عده ای در درون اسلام هستند که بسیار خطرناکتر از دشمنان صهیونیستی هم می توانند باشند مثل داعشیون و القاعده و طالبان که هر کدام در نگاه خود سپری برای اسلام هستند!!! اما در واقع اینان سپر سوزانی هستند که دشمنان به آنان احتیاج دارند، به نظر چه چیزی برای رژیم اشغالگر و والدین نا پاکش انگلیس و  آمریکا  بهتر از این که جهان اسلام را به خود مشغول کرد و بعد خود به عنوان ناجی وارد دور شد؟؟!!

این ضربه ای است که مقدسین امت اسلام به اسم دفاع از اسلام به مسلمانان وارد می کنند، و جالب این است که هیچ کس را یارای بحث با این گروه نیست، نه بخاطر منطق و استدلال در کلام و ادبیاتشان که بخاطر دگمی که در درون دارند، و خود را حق مطلق دانسته و دیگران را نادان مطلق!!!

اما در کشور نیز ما افرادی داریم که امام خمینی بارها فرمودند خون دلی که پدر پیرتان از این گروه خورده است، مقدس نماها، و خشکه مقدسین،  تعابیری است که امام برای این عده به کار می بردند، اما کو گوش شنوا، به ناگاه این افراد با لباس مقدس وارد شده و مردم متدین نیز به اسم دفاع از مقدسات و دین فکر می کنند هر آنچه این عده می گویند تمام زبان و کلام دین  است، در حالی که این عده هنوز نفهمیده اند که دین زبانی دارد که برای تمام زمانهاست پس نمی تواند در لباس گذشته بماند و ما هم طبق مبنای گذشته با جامعه امروز برخورد نماییم البته به یاد دشته باشیم که تغییر زمان به معنای تغییر در اصل دین نیست، اما نمی شود مسائلی که برای وضعیت جامعه عربستان 1400سال پیش بوده برای جامعه اسلامی امروزمان نیز در پیش بگیریم.

برای روشن شدن موضوع به خاطره ای اشاره خواهم داشت، چند مدت پیش با دوستی بحث داشتیم راجع به مذاکرات، ایشان به آیه قرآن استناد می کرد که مشرکین و کافرین از شما راضی نمی شوند مگر آنکه دینتان را از شما بگیرند این مضمون آیت است. تا من می خواستم از خوبی مذاکرات بگویم ایشان به این تیکه اشاره می کرد که «لن ترضی» در هر صورت ایشان با ادبیات قرآن به استدلال ما آمده بود و هر چه قصد داشتم بگویم برادر عزیز، این به معنای این نیست که مذاکره نکنید، بله اگر قصد داشتند اعتقادات ما را، ایمان ما را، اصلا مصالح ما را بگیرند این درست است و الا اینکه تنها و صرف مذاکره که نمی شود گفت آنها قصد دارند همه چیز از ما بگیرند. سیاست امروز چنین می گویدکه اگر می خواهید امتیازی بگیرید باید امتیازی بدهید، در حالی که ما امتیازی که آنها می خواهند همان چیزی است که ما خودمان به آنها خواهیم داد و از اول هم چنین گفته ایم که ما به دنبال بمب هسته ای نیستیم و آنها به ظاهر همین را می خواهند پس امتیازی که شما از آن صحبت می کنید آن نیست که «لن ترضی» هر چند ما هم قائلیم اگر ما کوتاه بیاییم نه تنها آمریکا  و کشورهای غربی از ما امتیاز می گیرند که فردا گینه بی سائو نیز از ما امتیاز خواهد گرفت، خلاصه ناله اگر ناله ما و گوش اگر گوش ایشان بود آنچه به جایی نرسید فریاد بود.

این افراد با الم کردن نه تنها قرآن که تمام مقدسات به جنگ خواهند آمد و با نگاه دگمی که دارند هر چند بخواهی بگویید بابا دقت کنید شاید برداشت شما اشتباه باشد، یا موقعیت را خوب متوجه نشده اید، یا دلیل اشتباه بودن برداشت من که به همان اندازه شما درس خوانده ام و حداقل اینکه مثل شما در ملآ عام به هر کسی تهمت نمی زنم پس شاید یک پله از تو جلوتر باشم، چون امام فرمود درس توحید نیز اگر با تزکیه نباشد به طرف شرک خواهد رفت و تزکیه من همین اندازه است که بد و بیراه مثل شما به هر کسی نمی گویم، تا این حد و نه بیشتر در عین حال آنان همانند طالبان و القاعده و داعش تنها فکر و ذکرشان این است که به ظاهر آیات و روایات استناد کرده و بدونه هیچ دلیلی هر انچه دوست دارند می گویند و تهمت و افترا نثار دیگران می کنند. این مقدمه طولانی را برای این دو نکته آوردم که یکی امام صادق (ع) و دیگر شاگرد مکتب ایشان ، چنانکه امام صادق(ع) فرمود به طول رکوع وسجود شخص نگاه نکنید بلکه به امانت داری و صداقت در گفتار شخص دقت نمایید. و کلام امام خمینی که فرمود « مقدس نماها که اینان با تزویرشان از درون محتوای انقلاب و اسلام را نابود می کنند اینها با قیافه ای حق به جانب و طرفدار دین و ولایت همه را بی دین معرفی می کنند بای از اشر اینها به خدا پناه برد (صحیفه امام، جلد 21، ص87)