قلم

به نام خالق هستی

نوشتن سخت و طاقت فرساست مخصوصا اگر بخواهید مطلبی برای گفتن داشته باشید، و خواننده خود مطلب را به تلف عمر فرا نخوانده باشید، بر این اساس سعی بر نوشتن مطلبی است که دوستان و همراهان خود را به تلف عمر فرا نخواند،

این روزها مناسبت های فراوانی وجود دارد که هر کدام می تواند موضوعی برای نوشتن یک کتاب باشد، با این حال قصد آنرا داریم که به طور خلاصه یاد داشتی بر این امور داشته باشیم، نظاره گر جامعه ما از وضعیت فرهنگی و سیاسی، اقتصادی و معنوی جامعه به عمق مسئله پی خواهد برد که چه جایگاهی برای امور مطرح شده ترسیم کرده ایم، با این حال نه به دنبال مقصر هستیم نه مقصران چرا که نقش همه جامعه در آن مشخص است و جایی برای گلگی از دیگران نیست، از نگارنده متن تا مسئولان بالای نظام و از کارگر و مدیر کل و ... همه افراد جامعه به نحوی در آن نقش داشته و داریم.

جامعه ما جامعه ماست نه جامعه دیگران، این جامعه دشمن دارد و دوستانی که گاهی نادانی آنان از دشمنی دشمنان خطرناک تر است، با این حال ما باید خود آنرا تغییر داده و منتظر یک نیروی غیبی نباشیم، یا نیرویی که از خارج بیاید و ما را به سمت جامعه ایده آل هدایت نماید، چرا که خداوند هم تغییر جامعه را منوط به خواست افراد جامعه کرده و خوب و بد بودن جامعه را به افراد آن مشروط کرده است.خلاصه آنکه سال 97 را باید  سالی پر بار و پر برکت برای خود و  جامعه خود ترسیم نماییم و برای رسیدن به آن تلاش نماییم، که باید گفت خود کرده را تدبیر نیست اگر ما سال 97 هفت خود را به نا خوبی سال96 برای خود ترسیم نماییم. اگر قرار است ما یک روزمان مثل روز قبل نباشد به طریق اولا ملعون خواهیم بود اگر سال 97 همانند سال 96 باشد و تلاشی برای تغییر نداشته باشیم.

آغاز رجب المرجب و حلول این ماه با ولادت امام محمد باقر(ع) ما را در طی کردن مسیر تلاش و سازندگی و برنامه ریزی یاری نموده و آغازی برای انجامی دیگر خواهد بود و با شعاری که این امام عزیز داشته اند می توانیم چراغ هدایت را به روی خود نشانده تا چنان تلاشی داشته باشیم که خیال مردن و سفر کردن از این دنیا به ذهنمان نپرورانیم تا در مسیری که در پیش داریم خود را باخته، محسوب نکنیم و تن به تن آسایی به نام تقدیر و خواست خدا ندهیم و از سویی چنان حواسمان به اعمال و نتیجه اعمالمان باشد که گویی هر آینه باید به روز پاسخگویی از اعمالمان برسیم. لذا با این الرجبیون باید قیام کنیم و نوایی دیگر برای پیشرفت خود و جامعه خود بنوازیم.

مسئله دیگر بهار طبیعت است که تاریخی به کهنی ایران زمین دارد و ما ایرانیان آنرا گرامی می داریم تا علاوه بر آیین های کهن ایرانی و جشن های خاص آن که ما را در راه سعادت و تکامل از جمله صله رحم یاری می نماید تشکری از خالق نیز داشته باشیم تا زندگی ما را نیز چون بهار طبیعت از نو بنا نماید و شکوفه های امید و تلاش را در ما به جوانه برساند و یاد بگیریم که دنیایی پر از شادی و طراوت، انسان هایی پر از شادی و طراوت و نیک سیرت و پاک صورت می خواهد. بهار به ما درس امید و سرزندگی خواهد داد و ما به بهار و طبیعت باید درس دوست داشتن و محبت ب و احترام به آن برای نگهداری طبیعت برای آیندگان خواهیم آموخت و همچنین تلاش خواهیم کرد تا دنیای زیبای کودکانمان را با عجله کردن و لج بازی های شیطانی به یأس تبدیل ننماییم.

نهایت یادمان باشد که روز اول عید را که مصادف با شهادت امام هادی(ع) است را به احترام آن امام از شادی های خود کوتاه آمده تا توانسته باشیم علم و معنویت، شادی و نشاط با دین خود همراه داشته باشیم و برای ائمه خود زینت باشیم.