قلم

به نام خالق فکر و عقل

این روزها همه چیز از وضعیت نابسامان و پر حاشیه کشورمان و جامعه ایران حکایت دارد و عده ای سخن به میان می آورند از قحطی آبی که بیست سال دیگر امکان اتفاق افتادنش وجود دارد صحبت به میان می آید، از وضعیت زلزله زده ها و وضعیت اقتصاد بیمار و اختلاس های آنچنانی که توان و روح جامعه ایران را به خمودگی و نا امیدی می کشاند سخن به میان می آید و از پیش بینی های فوکویاما شخصیتی آمریکایی و ژاپنی که از وضعیت بغرنج جامعه ما سخن به میان می آورد و انشقاق درون جامعه و ایجاد گسل های بین نسلی و ... همگی از وضعیتی حکایت دارد که جای کوچکترین اشتباه از تمام مسئولان نظام را سد نموده است، و این می طلبد که جامعه ایران و نه تنها مسئولان که البته بنا به جایگاه و قدرتی که دارند آنان در اولویت هستند برای جلوگیری از وضعیت های احتمالی که پیش بینی می شود برنامه ریزی داشته باشیم و باشند هر چند اشتباه کرده اند و کرده ایم و تا کنون به آزمایش و خطا پیش رفته ایم اما این زمانه دیگر جای اشتباه نیست و تمام جناحهای کشور بدانند کوچکترین اشبتاهی در برنامه ریزی کشوری دودش به چشم همه ملت خواهد رفت و این ایران است که به سوی خطرات احتمالی و پیش بینی شده خواهد رفت و لذا باید با تمام امید و توان در مسیر پیشرفت و تکامل جامعه و کشور خود تلاش نماییم و البته تنها به فکر منطقه خود و شهر خود نبوده و طرفداری بی قید و شرط از هم فکران نیز می رود تا این معضل را دو چندان کند، لذا همگی ما باید خواستار رعایت انصاف و عدالت در برخوردها، نقدها و توزیع عادلانه ثروت باشیم و جامعه خود را همانند بدن خود محسوب کرده و هر عضوی را نباید به درد آورد و نمی شود به آن درد توجه نکرد  و جامعه را یک خانواده دانسته چنانکه در بدن یا خانواده خود هر دردی را که احساس میکنیم با تمام قوا و بسیج تمام در صدد جبران و اصلاح و تیمار آن خواهیم شتافت و البته نسبت به جامعه نیز باید چنین باشیم و مطمئن هستم کسی که چنین اندیشه ای ندارد چز خودستایی، استکبار  درون و غرور چیزی در دماغ او رسوخ نکرده و البته ضربه آن نیز اگر خود نخورد نسل آینده ای که فرزندان او هستند خواهند خورد.

بنابر این آنچه که در بالا بیان شد مقدمه ای بود برای فرمایشات دکتر روحانی رئیس  جمهور کشور عزیزمان که نباید این چنین مخالفین خود را بی عقل معرفی نماید و هر چند در توجیه آن هم بر آیند راه به جایی نخواهند برد، روحانی عزیز خود می داند که اینگونه ادبیات جایگاه حقوقی و سیاسی و فرهنگی نداشته و ندارد و مهم نیست ایشان چیزی دیگر گفته باشد و مخالفین چنین بیانش کرده باشند یا واقعا خود گفته باشد مهم این است که  جامعه امروز ما از کوچکترین اهانتی چه به صراحت چه به کنایه نسبت به خود و دیگران حتی حساسیت زیادی نشان خواهند داد، که البته چای خوشحالی هم  دارد اما موج سواری دیگران را نمی شود نادیده گرفت،

از باب عصبانیت هم اگر باشد ایشان می داند که جایگاه ما موقعیت ما و لباس ما جایگاه و موقعیت و لباسی نیست که بخواهیم عصبانیت خود را مطرح کنیم و به سبک مخالفین خود عمل کرده و تریبون رسمی کشوری را به مکانی برای عقده گشایی خود قرار دهیم

در هر صورت جناب رئیس جمهور !! محبوب و اصلاحگر قوانین و سلیقه های خود قانون دانسته، اینگونه ادبیاتی شایسته ی جنابتان نیست و فرهنگ کنونی جامعه نیز نخواهد پسندید، و اینگونه برخورد با منتقدین نه تنها درست نیست که فرهنگی نابجا را بجا خواهد گذاشت. بهتر آن است که ادبیات خود را تغییر داده و منتقدین را چون امام برای کشور و جامعه ایرانی خیر بدانیم .