قلم

این روزها مصادف شده با روزهای محرم و بر پا داشتن بیرق های عزا برای سرور و سالار آزادی خواهان دنیا حسین ابن علی (علیهما السلام) که در اهداف قیام خود آنرا به اموری چون زنده نگه داشتن دین واجرای امر به معروف و نهی ازمنکر پیوند داده است. اگر دیگر اهداف مقدس آن مولای متقیان را در نظر بگیریم به یقین از اصلاح امت، زنده نگه داشتن دین واجرای حدود الهی و دیگر امور می توان آنرا در امر به معروف و نهی ازمنکر خلاصه کرد، چرا که سنت پیامبر و دین پیامبر جز معروف و خلاف آن را جز زشتی و پلشتی چیزی دیگر نمی توان نام نهاد.

جامعه ای که سید و سالار ایثارگران در آن زندگی می کند جامعه ای است که سنت حسنه پیامبر آن، اجرای عدالت، مبارزه با شرک و جهل، مبارزه با فساد ، رشوه، استبداد و خودخواهی و خود پرستی و... دیگر امور زشت و منکر بود که به فراموشی سپرده شده بود، که انسان را نسل اندر نسل به تباهی و رذالت خواهد کشاند، لذا امام حسین تلاش دارد برای مقابله با این انحرافات و مسببان آن سنت حسنه را یکبار دیگر احیاء نموده و زمینه را برای تربیت انسانهای کامل فراهم نماید.

جامعه ی آن دوران که حاکمی چون یزید دارد، بدون شناخت صحیح از دین و اخلاق و سنت پیامبر خود را دیندار دانسته و دیگران را به خروج از دین متهم می کنند، جامعه ای که در آن نماز و روزه برپا است، اما هر گاه بحث از حق الناس و ولایت است، فرزندان آزادشدهای پیامبر که جز زور و کثرت مسلمین نمی توان عاملی برای مسلمان شدن نیاکانشان دانست خود را حافظ دین خدا و رسول او دانسته و حامیان اصلی دین که خود از خاندان نبوت است و نور چشم و دیده پیامبر محسوب می شوند به عنوان خوارج و ریزش های دینی و حکومتی می دانند.

جامعه ای که به تعبیری دیگر جهل مقدس عاملی شده برای هر چه بیشتر ارائه امیال نفسانی مستبدانی که خود را برتر از دیگران دانسته، بدون اینکه هیچ گونه خود سازی معنویی در این امور داشته باشند، منتها نه به رسم جاهلیت و به معنای خود برتر بینی و قوم گرایی و فبیله پرستی که به معنای دینی بودن افکار و اندیشه های خود و خروج از دین و آیین پیامبر خواندن افکار و اندیشه های اهل بیت!!

گروهی که به اسم اسلام بر مسند حاکمیت نشسته نه تنها هیچ آشنایی درستی با اصل اسلام و قرآن ندارد که برداشت های مطابق با میل خود را نیز به اسم اسلامیت و مسلمانی به امت اسلام القاء کرده و جز استبداد و رشوه و فساد و بی عدالتی و خود خواهی چیزی در جامعه اسلامی رواج نداده و قیام امام حسین (ع) و یاران با وفایش را به عنوان قیامی بر علیه مسلمین به امت اسلام و جامعه ی دوران خویش تحمیل می کنند!! به تعبیر مولی علی(ع) پوسته دین را گرفته و به اصل دین و باطن دین پرداخته نمی شود لذا پوسته پشمینه ای می شود که پوشیدن آن نه انسان را از سرما محافظت میکند نه بیرونی زیبا دارد، و این همان دشمنانی محسوب می شوند که دین اسلام را تحریف می کنند و خطر آنان حتی از خطر یهود نیز بیشتر است.

با توجه به مطالب فوق در زمانه امام حسین و عزاداریهای این روزها در جامعه ما می توانیم چنین تقسیم بندیی از دشمان امام داشته باشیم که،

1-    قاتلان امام و یارانش؛ آنانی که امام را به قتل رساندند، اینان کسانی بودند که حب جاه و مقام و ریاست و دنیا پرستی حقایق را چشمانشان پوشانده و کور کرده بود و بعلت تبلیغات حاکمیت و قدرت استبدادی حاکمان تیره و تار شده بود و آنچه می دیدند و می شنیدند بر شنیدها و دیدنیهای قبلشان سایه انداخته و جهت رسیدن به خیر و دنیا و آخرت در جهلی مقدس فرو رفته بودند.

2-   دشمنان و مخالفین فعلی؛ کسانی که قصد دارند مظاهر قیام را از نهضت حسین تا زیارت نامه ها تا مقبره های شهدا و بخصوص سید الشهداء را از بین برده و با آن مبارزه می کنند، مثل داعش و طالبان و وهابیت. این دو،  در دسته گروه های دشمنان و مخالفین ظاهری امام قرار دارند.

3-   گروه سوم آنانی هستند که در میان به ظاهر حامیان امام قرار دارند در حالی که چه بسا خیانتی که اینان به امام و نهضت آن دارند از دیگران بیشتر باشد، چرا که اهداف عالی قیام را به اموری سطحی و زودگذر اجتماعی مرتبط می کنند که هیچ جایگاهی در هدف اصلی امام و یاران با وفایش ندارد. اینان تلاش دارند تا امام را و اهداف امام را برای دیگران نه از مسیر اصلی که از مسیرخیالی و میلی خود تفسیر نمایند و به تعبیری تحریف ایجاد نمایند. اینان هدف اصلی قیام که احیای سنت پیامبر و امر به معروف و نهی از منکر است را به صرفا عزاداری و گریه برای امام خلاصه می کنند، اینان قیام امام را برای آن می دانند که امام و یارانش رفتند قیام کنند تا ما همانند مسیحیان عیسایی به صلیب داشته باشیم و برای او گریه کنیم و او نیز دکتر ما در امر شفا و شفیع ما در وقت عقبی باشد، هر چند روایاتی در این دو باب ما داریم اما نه تنها همه قیام امام این نبوده که جزئی ناچیز از قیام امام را این امور به خود اختصاص می دهد.

بیرقها و پرچم های عزا این روزها سر تا ذیل شهر را در برگرفته و خواهد گرفت بنرهای تبلیغاتی چهره شهر را مخصوصا میادین و خیابان های اصل شهر را پر کرده است، تا هیئت یا مسجد محله ای از مسجد و هیئتت محله دیگری سبقت بگیرد و در عزای امام حسین افراد بیشتری به پای هیئت خود بکشاند، و به تعبیری دیگر اگر هیئت خلوت باشد حکایت از بی اخلاصی و پاک نبودن نیت صاحبان هیئت می نماید!! و اینگونه است که متأسفانه هیئت ها دست به هر اقدامی برای پر شور بودن هیئت خود می زنند از مکروه ها و حرامهایی که در هیئت ها به اسم امام حسین صورت اتفاق می افتد به راستی به کجا چنین شتابان و مقصر این امور چه کسی است آیا مؤمنین هستند؟ یا واعظان یا مداحان یا هر سه گروه یا نه دستی دیگری ممکن است در کار باشد، آیا به آرایش ها، لباس ها و بر نامه های خاص ایام محرم دقت کرده ایم؟! آیا می دانیم چه اتفاقی در مراسمات کسی که همه داشته هایش را برای احیای سنت پیامبر و امر به معروف و نهی از منکر داده تا دین خدا سالم بماند می افتد؟! آیا مطمئن هستیم عزاداری های امام حسین (ع) را به سمتی که هدف قیام است هدایت می کنیم؟!

تحریف های عاشورا را ما خود رقم می زنیم چرا که نه داعشی در کار است و نه وهابیتی و تا دیر نشده باید بساط این امور برچیده شود که لباسهای مخصوص، آرایش های مخصوص، ظروف مخصوص محرم، قلیان ها و موسیقی ها و گاهی آوردن حیوانات آنچنانی در بعضی مجالس اعیانی و.. وقتی هدف صرفا این امور شد، نه تنها با اهداف امام حسین فاصله دارد که نوعی مصرف گرایی را نیز ترویج می نماید، بلکه دشمنی آشکاری است با امام و اهداف امام که این افراد گاها خود را به نادانی هم می زنند و به واقع بیدار کردن آنان کاری است مشکل. لازم است به خود آییم و فرهنگ ایثار، شجاعت، عدالت خواهی، رشادت، حق گویی و حق ستایی، و... را فدای خود رایی، استبداد خواهی، فساد و بی عدالتی و نبود آزادگی و آزاد مردی، رشوه و نمامی و چاپلوسی و مصرف گرایی و قوم گرایی و قبیله پرستی و... ننماییم.

حسین و یارانش نه برای گریه کردن ما و نه برای شفاعت ما و نه برای بیرقها و پرچم های ما و نه برای عزاداریهای ظاهر گرای و چشم هم چشمی و خودنمایی ما قیام کردند، که برای آزادی و آزادگی، مبارزه با تملق و چاپلوسی، مبارزه با فساد و فحشاء، مبارزه با رانت خواری و رانت بازی، مبارزه با ضدیت با قانون و اعمال سلیقه ی فردی به اسم اسلام بر مسلمین قیام کرده اند که درواقع این امور احیای سنت نبی مکرم اسلام است و امربه معروف و نهی ا زمنکر. حال ناقض تمام قوانین مردم عادی باشند یا حاکمان و مسئولان باید آنان را امر به معروف و نهی ازمنکر کرد و به النصیحه لائمة المسلین را چه در امور سیاسداری و مدیریت و چه در امور عزای امام حسین قاطعانه بکار ببریم.